غزل شمارهٔ ۷۶
غزل شمارهٔ ۷۶
روی نـــنـــمـــود یـــار چــتــوان کــرد؟
چـیـسـت تـدبـیـر کـار چـتوان کرد؟
در دو چــشــم پــر آب نــقــش نــگــار
چــون نــگــیــرد قـرار چـتـوان کـرد؟
در هــــر آیــــیــــنــــه‌ای نـــمـــی‌گـــنـــجـــد
عـــکـــس روی نـــگـــار چـــتـــوان کــرد؟
هــــر ســـراســـیـــمـــه‌ای نـــمـــی‌یـــابـــد
بـــر در وصـــل بــار چــتــوان کــرد؟
رفـــت عـــمـــرو نــرفــت در هــمــه عــمــر
دســـت در زلـــف یـــار چـــتـــوان کــرد؟
کشت ما را به دوستی، چه کنیم
بــا چــنـان دوسـتـدار چـتـوان کـرد؟
کـــشـــتـــهٔ عـــشـــق اوســت بــر در او
چــون عــراقــی هــزار، چــتــوان کــرد؟
غزل شمارهٔ ۷۷
مــن رنــجــور را یــک دم نــپــرســد یــار چــتـوان کـرد؟
نـگـویـد: چـون شـد آخـر آن دل بـیـمـار چـتـوان کـرد؟
تـــنـــم از رنـــج بـــگـــدازد، دلــم از غــم بــه جــان آرد
چـنـیـن اسـت، ای مـسـلـمـانـان مـرا غـمخوار چتوان کرد؟
ز داروخـــانـــهٔ لـــطـــفـــش چـــو دارو جـــان نـــمــی‌یــابــد
بــســازم بــا غــم دردش بــنــالــم زار چــتـوان کـرد؟
دلـا، بـر مـن هـمـیـن بـاشـد کـه جـان در راه او بـازم
اگـــر آن مـــاه نـــنــمــایــد مــرا رخــســار چــتــوان کــرد؟
چــــو از خــــوان وصـــال او نـــدارم جـــز جـــگـــر قـــوتـــی
بـخـایـم هـم از بـن دنـدان جـگـر نـاچار چتوان کرد؟
سـحـرگـاهـان بـه کـوی او بـسـی رفـتـم به بوی او
بـسـی گـفتم: قبولم کن، نکرد آن یار چتوان کرد؟
چـنـان نـالـیـدم از شـوقـش که شد بیدار همسایه
ز خـواب ایـن دیـدهٔ بـخـتم نشد بیدار چتوان کرد؟
مرا چون نیست از عشقش به جز تیمار و غم روزی
ضـرورت مـی‌خـورم هـر دم غـم و تیمار چتوان کرد؟
عــراقــی نــیــک مـی‌خـواهـد کـه فـخـر عـالـمـی بـاشـد
ولـیـکـن یـار مـی‌خـواهـد که باشد عار چتوان کرد؟
غزل شمارهٔ ۷۸
از در یـــــار گـــــذر نـــــتـــــوان کـــــرد
رخ ســـوی یـــار دگــر نــتــوان کــرد
نـــاگــذشــتــه ز ســر هــر دو جــهــان
بــر ســر کـوش گـذر نـتـوان کـرد
زان چــنــان رخ، کــه تـمـنـای دل اسـت
صـبـر ازیـن بـیـش مـگر نتوان کرد
با چنین دیده، که پرخوناب است
بــه چــنــان روی نـظـر نـتـوان کـرد
چـــون حـــدیـــث لـــب شــیــریــنــش رود
یــاد حــلــوا و شــکــر نــتــوان کــرد
ســـــخــــن زلــــف مــــشــــوش بــــگــــذار
دل ازیــن شــیــفــتـه‌تـر نـتـوان کـرد
قـــصـــهٔ درد دل خـــود چـــه کـــنــم؟
راز خـود جـمـلـه سـمـر نتوان کرد
غـــم او مـــایـــهٔ عـــیـــش و طـــرب اســـت
از طــرب بــیــش حــذر نــتــوان کــرد
گـرچـه دل خـون شـود از تـیمارش
غـمـش از سینه به در نتوان کرد
ابـــــتـــــلـــــایـــــی اســـــت دریــــن راه مــــرا
کــه از آن هــیــچ خــبــر نـتـوان کـرد
گـــفـــتـــم: ای دل، بــگــذر زیــن مــنــزل
مـــحـــنـــت آبـــاد مـــقـــر نـــتـــوان کــرد
گــفــت: جــایــی کــه عــراقــی بــاشـد
زود از آنــجــای ســفــر نــتــوان کـرد
غزل شمارهٔ ۷۹
بـــــدیـــــن زبـــــان صـــــفــــت حــــســــن یــــار نــــتــــوان کــــرد
بـــه طـــعـــمـــهٔ پـــشـــه عـــنـــقـــا شــکــار نــتــوان کــرد
بـــه گـــفـــتـــگـــو ســـخـــن عـــشــق دوســت نــتــوان گــفــت
بــــه جــــســــت و جــــو طـــلـــب وصـــل یـــار نـــتـــوان کـــرد
بـــــدان مـــــخـــــســـــب کـــــه در خـــــواب روی او بـــــیـــــنـــــی
خـــــــیـــــــال او بـــــــود آن، اعـــــــتـــــــبــــــار نــــــتــــــوان کــــــرد
دو چــــشـــم تـــو، خـــود اگـــر عـــاشـــقـــی، پـــر آب بـــود
بـــــر آب نـــــقـــــش لـــــطـــــیـــــف نـــــگـــــار نـــــتـــــوان کـــــرد
بــــه چــــشــــم او رخ او بــــیــــن، بــــه دیـــدهٔ خـــفـــاش
بـــــــه آفـــــــتـــــــاب نــــــظــــــر آشــــــکــــــار نــــــتــــــوان کــــــرد
بـــه چـــشــم نــرگــس کــوتــه‌نــظــر بــه وقــت بــهــار
نـــــــظـــــــارهٔ چـــــــمــــــن و لــــــالــــــه‌زار نــــــتــــــوان کــــــرد
شـــــدم کــــه بــــوســــه زنــــم بــــر درش ادب گــــفــــتــــا
بــــه بــــوســــه خــــاک در یــــار خــــوار نــــتــــوان کــــرد
به نیم جان که تو داری و یک نفس که تو راست
حـــــدیـــــث پــــیــــشــــکــــشــــش زیــــنــــهــــار نــــتــــوان کــــرد
چـــه بـــه کـــه پـــیـــش ســـگـــان درش فـــشـــانـــی جـــان
کـــــه ایـــــن مــــتــــاع بــــر آن رخ نــــثــــار نــــتــــوان کــــرد
بـــلـــا بـــه پـــیـــش خـــیـــالـــش شـــبـــی هـــمـــی گـــفـــتــم
کـــه : دشـــمـــنـــی هـــمـــه بـــا دوســـتـــدار نـــتــوان کــرد
بـــــگـــــوی تـــــا نـــــکـــــنـــــد زلـــــف تـــــو پـــــریـــــشـــــانــــی
کــــه بــــیــــش ازیــــن دل مــــا بــــی‌قــــرار نــــتـــوان کـــرد
بــــه تــــیــــغ غــــمـــزهٔ خـــون خـــوار، جـــان مـــجـــروحـــم
هــــــزار بــــــار، بــــــه روزی فــــــگــــــار نــــــتــــــوان کـــــرد
دلــــــی کـــــه بـــــا غـــــم عـــــشـــــق تـــــو در مـــــیـــــان آمـــــد
بـــــهـــــر گـــــنـــــه ز کـــــنــــارش کــــنــــار نــــتــــوان کــــرد
بـــــــدان کـــــــه نـــــــام وصـــــــال تــــــو مــــــی‌بــــــرم روزی
بــــه دســــت هــــجــــر مــــرا جــــان ســـپـــار نـــتـــوان کـــرد
جــــــواب داد خــــــیـــــالـــــش کـــــه، بـــــا ســـــلـــــیـــــمـــــانـــــی
بـــــــــرای مــــــــورچــــــــه‌ای کــــــــارزار نــــــــتــــــــوان کــــــــرد
مـــــیـــــان هــــجــــر و وصــــالــــش، گــــر اخــــتــــیــــار دهــــنــــد
ز هـــــر دو هـــــیـــــچ یـــــکـــــی اخـــــتـــــیــــار نــــتــــوان کــــرد
رمــــــوز عــــــشـــــق، عـــــراقـــــی، مـــــگـــــو چـــــنـــــیـــــن روشـــــن
کـــــه راز خـــــویــــش چــــنــــیــــن آشــــکــــار نــــتــــوان کــــرد
غزل شمارهٔ ۸۰
بــتــم از غــمــزه و ابــرو، هــمــه تــیــر و کــمــان سـازد
بــه غــمــزه خــون دل ریــزد بــه ابــرو کـار جـان سـازد
چـــو در دام ســـر زلـــفـــش هـــمـــه عــالــم گــرفــتــار اســت
چـــرا مـــژگـــان کـــنـــد نـــاوک چــرا ابــرو کــمــان ســازد؟
خــرابــی هــا کــنــد چــشــمــش کـه نـتـوان کـرد در عـالـم
چه شاید گفت با مستی که خود را ناتوان سازد؟
دل و جــــان هــــمــــه عــــالــــم فــــدای لــــعــــل نــــوشـــیـــنـــش
کـه چـون جـام طـرب نـوشـد دو عـالـم جـرعه‌دان سازد
غــــلــــام آن نــــگــــاریــــنــــم کــــه از رخ مـــجـــلـــس افـــروزد
لــــب او از شــــکــــر خــــنــــده شــــراب عـــاشـــقـــان ســـازد
بـــتــی کــز حــســن در عــالــم نــمــی‌گــنــجــد عــجــب دارم
کــه دایــم در دل تــنــگــم چــگــونــه خـان و مـان سـازد؟
عـــراقــی، بــگــذر از غــوغــا، دلــی فــارغ بــه دســت آور
کــــه ســــیــــمــــرغ وصــــال او در آنـــجـــا آشـــیـــان ســـازد