غزل شمارهٔ ۷۱ : بیا، که عمر من خاکسار می‌گذرد
غزل شمارهٔ ۷۱
بـــیـــا، کـــه عـــمـــر مـــن خـــاکـــســار مــی‌گــذرد
مــــــدار مــــــنـــــتـــــظـــــرم، روزگـــــار مـــــی‌گـــــذرد
بـــــــیــــــا، کــــــه جــــــان مــــــن از آرزوی دیــــــدارت
بـــه لـــب رســـیـــد و غـــم دل فــگــار مــی‌گــذرد
بیا، به لطف ز جان به لب رسیده بپرس
کـــــه از جـــــهــــان ز غــــمــــت زار زار مــــی‌گــــذرد
بــر آن شــکــســتــه دلـی رحـم کـن ز روی کـرم
کـــــه نـــــاامــــیــــد ز درگــــاه یــــار مــــی‌گــــذرد
چـه بـاشـد ار بـگـذاری کـه بـگـذرم ز درت؟
کــه بــر درت ز ســگــان صــدهــزار مــی‌گـذرد
مــکــش کــمــان جــفـا بـر دلـم، کـه تـیـر غـمـت
خــود از نــشــانــهٔ جــان بــی‌شــمــار مـی‌گـذرد
مـــــن ار چـــــه دورم از درگـــــهـــــت دلـــــم هــــر دم
بــــــر آســــــتــــــان درت چـــــنـــــدبـــــار مـــــی‌گـــــذرد
ز دل کـــه مـــی‌گـــذرد بـــر درت بـــپــرس آخــر:
کـه آن شـکـسـته برین در چه کار می‌گذرد
مـکـش چـو دشـمـنـم، ای دوسـت ز انـتـظـار، بـیـا
کــه ایــن نــفــس ز جــهــان دوســتـدار مـی‌گـذرد
بـــه انـــتــظــار مــکــش بــیــش ازیــن عــراقــی را
کـــه عـــمـــر او هـــمـــه در انـــتـــظـــار مــی‌گــذرد
غزل شمارهٔ ۷۲
پـــشـــت بـــر روزگــار بــایــد کــرد
روی در روی یــــــار بــــــایـــــد کـــــرد
چــون ز رخــســار پــرده بــرگـیـرد
در دمـــش جـــان نــثــار بــایــد کــرد
پــیــش شـمـع رخـش چـو پـروانـه
ســـوخـــتـــن اخــتــیــار بــایــد کــرد
از پــــی یــــک نــــظـــاره بـــر در او
ســــال‌هــــا انــــتـــظـــار بـــایـــد کـــرد
تــــــا کــــــنـــــد یـــــار روی در رویـــــت
دلـــــت آیـــــیـــــنـــــه‌وار بــــایــــد کــــرد
تـــــات در بـــــوتـــــه‌زار بـــــگــــدازد
قـــلـــب خـــود را عــیــار بــایــد کــرد
تــا نــهــد بــر سـرت عـزیـزی پـای
خویش، چون خاک خوار باید کرد
ور تـــو خــود را ز خــاک بــه دانــی
خـود تـو را سـنگسار باید کرد
تــا دهــی بـوسـه بـر کـف پـایـش
خـــویـــشـــتــن را غــبــار بــایــد کــرد
دشـــــمـــــنـــــی کــــت ز دوســــت وا دارد
زودت از وی فـــــرار بـــــایــــد کــــرد
ور ز چــشــمــت نــهــان بــود دشــمــن
پـس دو چـشـمـت چـهار باید کرد
دشــمـن خـود تـویـی، چـو در نـگـری
بـــا خـــودت کـــارزار بـــایـــد کــرد
چــون عــراقــی ز دســت خـود فـریـاد
هـــر دمـــت صـــدهـــزار بــایــد کــرد
غزل شمارهٔ ۷۳
یـاد آن شـیـریـن پـسـر خـواهـیـم کرد
کــام جــان را پـرشـکـر خـواهـیـم کـرد
دامــــن از اغـــیـــار در خـــواهـــیـــم چـــیـــد
ســر ز جــیــب یــار بـر خـواهـیـم کـرد
آفـــــــتـــــــاب روی او خـــــــواهــــــیــــــم دیــــــد
گـر بـه مه روزی نظر خواهیم کرد
بـــوی جـــان افــزای او خــواهــیــم یــافــت
گـر بـه گـلـزاری گـذر خـواهـیم کرد
در خــم زلــفــش نــهــان خــواهــیــم شــد
دســت بــا وی در کــمـر خـواهـیـم کـرد
چــــون کــــمــــان ابـــروان پـــر زه کـــنـــد
پیش تیرش جان سپر خواهیم کرد
از حــــــدیــــــث یــــــار و آب چــــــشــــــم مـــــا
گـوش و دامـن پـر گهر خواهیم کرد
مــــاجــــرایــــی رفــــت مــــا را بــــا لــــبــــش
دوســـتــان را زان خــبــر خــواهــیــم کــرد
تــــا عــــراقــــی نــــشــــنــــود اســـرار مـــا
مــاجــرا را مــخــتــصــر خــواهــیـم کـرد
غزل شمارهٔ ۷۴
مـی روان کـن سـاقـیـا، کـیـن دم روان خـواهـیم کرد
بــهـر یـک جـرعـه مـیـت ایـن دم روان خـواهـیـم کـرد
دردیــی در ده، کــزیــن جــا دردســر خــواهــیـم بـرد
سـاغـری پـر کـن، کـه عزم آن جهان خواهیم کرد
کــــاروان عــــمــــر ازیــــن مــــنـــزل روان شـــد نـــاگـــهـــی
چـون روان شـد کـاروان، مـا هـم روان خـواهیم کرد
چــون فــشــانــدیــم آســتــیــن بــی‌نــیــازی بـر جـهـان
دامـــن نـــاز انــدر آن عــالــم کــشــان خــواهــیــم کــرد
از کـــف ســـاقـــی هـــمـــت ســـاغــری خــواهــیــم خــورد
جــرعــه‌دان بــزم خــود هــفـت آسـمـان خـواهـیـم کـرد
تــــا فــــتــــد در ســــاغــــر مــــا عــــکـــس روی دلـــبـــری
ســاغــر از بــاده لــبــالــب هـر زمـان خـواهـیـم کـرد
درچـنـیـن مـجـلس که می‌عشق است‌و ساغربیخودی
نـــالـــهٔ مـــســتــانــه نــقــل دوســتــان خــواهــیــم کــرد
تـــــا دریـــــن عـــــالـــــم نـــــگـــــردد آشـــــکــــارا راز مــــا
نــاگــهــی رخ را ازیــن عــالــم نــهــان خــواهــیــم کـرد
نــزد زلــف دلــربــایــش تــحــفــه، دل خــواهــیــم بـرد
پـیـش روی جـانـفـزایـش جـان فـشـان خـواهـیـم کـرد
چــــون بــــگــــردانــــیــــم رو، زیــــن عــــالــــم بــــی‌آبـــرو
روی در روی نــــگــــار مــــهــــربــــان خــــواهــــیــــم کــــرد
بـــر ســـر بـــازار وصـــلــش جــان نــدارد قــیــمــتــی
تــا نــظــر در روی خــوبــش رایــگــان خــواهـیـم کـرد
ســالــهــا در جــسـتـجـویـش دسـت و پـایـی مـی‌زدیـم
چون نشان دیدیم، خود را بی‌نشان خواهیم کرد
هــر چــه مــا خــواهــیــم کـردن او بـخـواهـد غـیـر آن
آنــچــه آن دلـبـر کـنـد مـا خـود هـمـان خـواهـیـم کـرد
عــراقــی هــیــچ خــواهــد گــفــت: انــاالــحــق، ایـن زمـان
بــر ســر دارش ز غــیــرت نــاگــهــان خــواهــیـم کـرد
غزل شمارهٔ ۷۵
روی نـــــنـــــمـــــود یـــــار چـــــتــــوان کــــرد
نــیــســت تــدبــیــر کــار، چــتــوان کـرد؟
بـــــر درش هــــر چــــه داشــــتــــم بــــردم
نـــــپـــــذیـــــرفــــت یــــار، چــــتــــوان کــــرد؟
از گـــــــــل روی یـــــــــار قـــــــــســــــــم دلــــــــم
نـــیــســت جــز خــارخــار، چــتــوان کــرد؟
بـــــوده‌ام بــــر درش عــــزیــــز بــــســــی
گشتم این لحظه خوار، چتوان کرد؟
بــــــــر مــــــــراد دلــــــــم نـــــــمـــــــی‌گـــــــردد
گـــــــردش روزگـــــــار چـــــــتــــــوان کــــــرد؟
غـــم بـــســـیــار هــســت و نــیــســت دریــغ،
بـــا غـــمـــم غـــمـــگـــســار چــتــوان کــرد؟
از پــــــــی صـــــــیـــــــد دل نـــــــهـــــــادم دام
لــــاغـــر آمـــد شـــکـــار، چـــتـــوان کـــرد؟
چــــنــــد بــــاشــــی، عــــراقــــی، از پـــس دل
درهــــم و ســــوکــــوار، چــــتــــوان کـــرد؟