غزل شمارهٔ ۶۵ : دل، دولت خرمی ندارد
غزل شمارهٔ ۶۵
دل، دولـــــــــت خـــــــــرمــــــــی نــــــــدارد
جــــان، راحــــت بــــی‌غــــمـــی نـــدارد
دردا! کــــــــــــه درون آدمـــــــــــی زاد
آســـــــایــــــش و خــــــرمــــــی نــــــدارد
از راحــــــت‌هــــــای ایــــــن جــــــهـــــانـــــی
جــــــــز غــــــــم دل آدمــــــــی نــــــــدارد
ای مــــرگ، بــــیــــا و مـــردمـــی کـــن
ایــــن غــــم ســـر مـــردمـــی نـــدارد
وی غـم، بـنـشـیـن، کـه شادمانی
بـــا مـــا ســـر هـــمـــدمـــی نــدارد
وی جان، ز سرای تن برون شو
کــیــن جـای تـو مـحـکـمـی نـدارد
مــنــشــیــن هــمــه وقــت بــا عـراقـی
کــــاهــــلــــیــــت مــــحــــرمــــی نـــدارد
غزل شمارهٔ ۶۶
راحـــــت ســــر مــــردمــــی نــــدارد
دولــــــت دل هــــــمــــــدمــــــی نـــــدارد
ز احـسـان زمـانـه دیـده بـردوز
کـــــو دیـــــدهٔ مــــردمــــی نــــدارد
از خوان فلک نواله کم پیچ
کـــو گـــردهٔ گـــنـــدمـــی نــدارد
بـا درد بـسـاز، از آنـکـه درمان
بــا جــان تــو مــحــرمــی نـدارد
در تــار حــیــات دل چـه بـنـدی؟
چـون پـود تـو مـحکمی ندارد
دردا! کـه دریـن سـرای پـر غم
کــــس دولـــت بـــی‌غـــمـــی نـــدارد
دارد هـــــمـــــه چــــیــــز آدمــــی زاد
افـــســـوس کـــه خـــرمـــی نــدارد
گـر خـوشـدلیی درین جهان هست
بـــــــــــاری دل آدمـــــــــــی نــــــــــدارد
بــنــمــای بــه مــن دلــی فــراهـم
کــــو مــــحـــنـــت درهـــمـــی نـــدارد
کـم خـور غـم ایـن جهان، عراقی،
زیــرا کــه غــمــش کــمــی نـدارد
غزل شمارهٔ ۶۷
نــگــارا، بــی‌تـو بـرگ جـان کـه دارد؟
دل شـــــاد و لـــــب خـــــنـــــدان کــــه دارد؟
بـــــه امــــیــــد وصــــالــــت مــــی‌دهــــم جــــان
وگــــرنــــه طــــاقــــت هــــجـــران کـــه دارد؟
غــم ار نــدهــد جــگــر بــر خــوان وصـلـت
دل درویــــــش را مــــــهـــــمـــــان کـــــه دارد؟
نــــــیـــــایـــــد جـــــز خـــــیـــــالـــــت در دل مـــــن
بــجــز یــوســف ســر زنــدان کـه دارد؟
مـــرا بـــا تـــو خــوش آیــد خــلــد، ورنــه
غــــم حـــور و ســـر رضـــوان کـــه دارد؟
هـــمـــه کـــس مـــی کـــنـــد دعــوی عــشــقــت
ولــــی بـــا درد بـــی درمـــان کـــه دارد ؟
غــمــت هــر لــحــظـه جـانـی خـواهـد از مـن
چه انصاف است؟ چندین جان که دارد؟
مـــرا گـــویـــنـــد: فـــردا روز وصـــل اســت
وگــــــر طــــــاقــــــت هــــــجـــــران کـــــه دارد؟
نــــشــــان عــــشــــق مــــی‌جــــویــــی، عــــراقـــی
بـبـیـن تا چشم خون افشان که دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۸
نــگــارا، بــی تــو بــرگ جــان کـه دارد؟
ســــر کــــفــــر و غــــم ایـــمـــان کـــه دارد؟
اگـــــر عـــــشـــــق تـــــو خــــون مــــن نــــریــــزد
غـــمـــت را هـــر شـــبـــی مــهــمــان کــه دارد؟
دل مــــن بــــا خــــیــــالــــت دوش مــــی‌گــــفــــت:
کـــــه ایـــــن درد مــــرا درمــــان کــــه دارد؟
لـــب شــیــریــن تــو گــفــتــا: ز مــن پــرس
که من با تو بگویم: کان که دارد؟
مــرا گــفــتــی کــه: فــردا روز وصـل اسـت
امـــــیـــــد زیــــســــتــــن چــــنــــدان کــــه دارد؟
دلـــــم در بــــنــــد زلــــف تــــوســــت ور نــــه
ســــر ســــودای بـــی‌پـــایـــان کـــه دارد؟
اگـــــر لـــــطـــــف خـــــیـــــال تـــــو نـــــبــــاشــــد
عــــراقـــی را چـــنـــیـــن حـــیـــران کـــه دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۹
تـا کـی کـشـم جـفـای تـو؟ ایـن نـیز بگذرد
بــســیــار شـد بـلـای تـو، ایـن نـیـز بـگـذرد
عـمـرم گـذشـت و یـک نـفـسـم بـیـشـتر نماند
خـوش بـاش کـز جـفـای تـو، این نیز بگذرد
آیــــی و بــــگــــذری بـــه مـــن و بـــاز نـــنـــگـــری
ای جـــان مـــن فـــدای تـــو، ایـــن نــیــز بــگــذرد
هر کس رسید از تو به مقصود و این گدا
مـــحـــروم از عــطــای تــو، ایــن نــیــز بــگــذرد
ای دوســـت، تـــو مـــرا هـــمـــه دشـــنـــام مــی‌دهــی
مــن مــی‌کــنــم، دعــای تــو، ایــن نــیــز بـگـذرد
آیـــم بـــه درگـــهـــت، نـــگـــذاری کـــه بـــگــذرم
پـــیـــرامـــن ســـرای تـــو، ایـــن نـــیــز بــگــذرد
آمـدم دلـم بـه کـوی تـو، نـومـیـد بـازگـشت
نــشــنــیــد مــرحــبــای تــو، ایــن نــیــز بـگـذرد
بـــگـــذشـــت آنـــکـــه دوســـت هـــمــی داشــتــی مــرا
دیـگـر شـده اسـت رای تـو، ایـن نـیـز بـگـذرد
تــا کــی کـشـد عـراقـی مـسـکـیـن جـفـای تـو؟
بــگـذشـت چـون جـفـای تـو، ایـن نـیـز بـگـذرد
غزل شمارهٔ ۷۰
بــیــا بــیــا، کــه نـسـیـم بـهـار مـی‌گـذرد
بــیـا، کـه گـل ز رخـت شـرمـسـار مـی‌گـذرد
بـیـا، کـه وقـت بـهـار است و موسم شادی
مــــدار مــــنــــتــــظــــرم، وقـــت کـــار مـــی‌گـــذرد
ز راه لـطـف بـه صـحـرا خـرام یـک نـفسی
کـه عـیش تازه کنم، چون بهار می‌گذرد
نــسـیـم لـطـف تـو از کـوی مـی‌بـرد هـر دم
غــمــی کــه بــر دل ایـن جـان فـگـار مـی‌گـذرد
ز جـام وصـل تـو نـاخـورده جـرعـه‌ای دل مـن
ز بـزم عـیـش تـو در سـر خـمـار مـی‌گـذرد
سـحـرگـهـی کـه بـه کـوی دلـم گذر کردی
بـه دیـده گـفـت دلـم: کـان شکار می‌گذرد
چـو دیـده کـرد نـظر صدهزار عاشق دید
که نعره می‌زد هر یک که: یار می‌گذرد
بــــه گــــوش جــــان عــــراقــــی رســـیـــد آن زاری
از آن ز کــــوی تــــو زار و نــــزار مــــی‌گــــذرد