غزل شمارهٔ ۶۰ : با پرتو جمالت برهان چه کار دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۰
بــا پــرتــو جــمــالــت بــرهــان چــه کــار دارد؟
بــا عــشــق زلــف و خــالــت ایـمـان چـه کـار دارد؟
بــا عــشــق دلــگــشــایــت عــاشــق کــجـا بـرآیـد؟
بــا وصــل جــانــفــزایــت هــجــران چـه کـار دارد؟
در بـــــارگــــاه دردت درمــــان چــــه راه یــــابــــد؟
بــا جـلـوه‌گـاه وصـلـت هـجـران چـه کـار دارد؟
بـــا ســوز بــی‌دلــانــت مــالــک چــه طــاقــت آرد؟
بــا عــیــش عــاشــقــانــت رضــوان چـه کـار دارد؟
گـــرنـــه گـــریـــخـــت جـــانـــم از پـــرتــو جــمــالــت
در ســایــهٔ دو زلــفــت پــنــهــان چــه کـار دارد؟
چـــون در پـــنـــاه وصــلــت افــتــاد جــان نــگــویــی:
هــجــری بــدیــن درازی بــا جـان چـه کـار دارد؟
گـر در خـورت نـیابم، شاید، که بر سماطت
پوسیده استخوانی بر خوان چه کار دارد؟
آری عــــجــــب نــــبــــاشــــد گــــر در دلــــم نــــیــــابــــی
در کــلــبــهٔ گــدایــان ســلــطــان چــه کـار دارد؟
مـن نـیـز اگـر نـگـنـجـم در حـضرتت، عجب نیست
آنـجـا کـه آن کـمال است نقصان چه کار دارد؟
در تــنــگــنــای وحــدت کــثــرت چــگــونــه گــنـجـد
در عـــالـــم حــقــیــقــت بــطــلــان چــه کــار دارد؟
گــــویــــنــــد نــــیــــکـــوان را نـــظـــارگـــی نـــبـــایـــد
کـانـجـا کـه درد نـبـود درمـان چـه کـار دارد؟
آری، ولــی چــو عــاشــق پــوشــیــد رنــگ مــعــشـوق
آن دم مــــیــــان ایــــشــــان دربــــان چــــه کـــار دارد؟
جــایــی کــه در مــیــانــه مــعــشـوق هـم نـگـنـجـد
مـالـک چـه زحـمـت آرد؟ رضـوان چـه کار دارد ؟
هــان! خــســتـه دل عـراقـی، بـا درد یـار خـو کـن
کـانـجـا کـه دردش آمـد درمـان چـه کـار دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۱
بـــا درد خـــســتــگــانــت درمــان چــه کــار دارد؟
بــا وصــل کــشــتـگـانـت هـجـران چـه کـار دارد؟
از ســــوز بــــی‌دلــــانــــت مــــالــــک خــــبــــر نـــدارد
بــا عــیــش عــاشــقــانـت رضـوان چـه کـار دارد؟
در لــعــل تـوسـت پـنـهـان صـدگـونـه آب حـیـوان
از بــــی‌دلــــی لــــب مــــن بـــا آن چـــه کـــار دارد؟
هــم دیــدهٔ تـو بـایـد تـا چـهـرهٔ تـو بـیـنـد
کـانـجا که آن جمال است انسان چه کار دارد؟
وهـــم از دهـــان تـــنـــگــت هــرگــز نــشــان نــیــایــد
بـا خـاتـم سـلـیـمـان شـیـطـان چـه کـار دارد؟
جـــان مـــن از لـــب تـــو مـــانـــا کــه یــافــت ذوقــی
ورنــه خــیــال جــاویــد بـا جـان چـه کـار دارد؟
دل مــی‌تــپــد کــه بــیــنـد در دیـده روی خـوبـت
ورنــه بــریــد زلــفــت پــنــهــان چــه کــار دارد؟
عـــاشـــق گــر از در تــو نــشــنــیــد مــرحــبــایــی
چـون حـلـقـه بر در تو چندان چه کار دارد؟
گـر بـر درت نیایم، شاید که باز پرسند:
پوسیده استخوانی با خوان چه کار دارد؟
در دل کـه عـشق نبود معشوق کی توان یافت
جـایـی کـه جـان نـبـاشـد جـانـان چـه کار دارد؟
در دل غــــم عــــراقــــی و آنــــگــــاه عــــشــــق بـــاقـــی
در خـــانـــهٔ طـــفــیــلــی مــهــمــان چــه کــار دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۲
بــــا درد خــــســــتــــگـــانـــت درمـــان چـــه کـــار دارد؟
بـــا وصـــل کـــشـــتــگــانــت هــجــران چــه کــار دارد؟
بـــا مـــحـــنـــت فـــراقـــت راحـــت چـــه رخ نـــمـــایــد؟
بـــــا درد اشـــــتـــــیــــاقــــت درمــــان چــــه کــــار دارد؟
گــــر در دلــــم خــــیــــالـــت نـــایـــد، عـــجـــب نـــبـــاشـــد
در دوزخ پــــــر آتـــــش رضـــــوان چـــــه کـــــار دارد؟
ســودای تــو نــگــنــجــد انــدر دلــی کــه جــان اســت
در خــــانــــهٔ طــــفـــیـــلـــی مـــهـــمـــان چـــه کـــار دارد؟
دل را خــوش اســت بــا جــان گــر زآن تــوســت، یــارا
بــــی‌روی تــــو دل مــــن بــــا جـــان چـــه کـــار دارد؟
بر بوی وصلت، ای جان، دل بر در تو مانده است
ورنـــه فـــتـــاده در خـــاک چــنــدان چــه کــار دارد؟
بـا عـشـق تـوسـت جـان را صـد سـر سـر نـهـفته
لــــیــــکــــن دل عــــراقــــی بــــا جــــان چـــه کـــار دارد؟
غزل شمارهٔ ۶۳
خــــــرم تــــــن آن کــــــس کــــــه دل ریـــــش نـــــدارد
و انـــــدیـــــشــــهٔ یــــار ســــتــــم‌انــــدیــــش نــــدارد
گــویــنــد رقــیــبــان کــه نــدارد ســر تــو یــار
ســلــطــان چـه عـجـب گـر سـر درویـش نـدارد؟
او را چــــــه خــــــبــــــر از مــــــن و از حــــــال دل مــــــن
کــــــو دیــــــدهٔ پــــــر خـــــون و دل ریـــــش نـــــدارد
ایـن طـرفـه کـه او مـن شـد و من او وز من یار
بـیـگـانـه چـنـان شـد کـه سـر خـویـش نـدارد
هــان، ای دل خــونــخــوار، سـر مـحـنـت خـود گـیـر
کـــان یـــار ســـر صـــحـــبـــت مـــا بــیــش نــدارد
معشوق چو شمشیر جفا بر کشد، از خشم
عـاشـق چـه کـنـد گر سر خود پیش ندارد؟
بـــیـــچـــاره دل ریـــش عـــراقـــی کـــه هـــمـــیــشــه
از نــوش لــبــان، بـهـره بـه جـز نـیـش نـدارد
غزل شمارهٔ ۶۴
بـیـا، کـایـن دل سـر هـجـران ندارد
بـــجــز وصــلــت دگــر درمــان نــدارد
به وصل خود دلم را شاد گردان
کــه خـسـتـه طـاقـت هـجـران نـدارد
بـیـا، تـا پـیـش روی تـو بـمـیرم
کـــه بـــی‌تــو زنــدگــانــی آن نــدارد
چگونه بی‌تو بتوان زیست آخر؟
کـه بـی‌تـو زیـسـتـن امـکـان نـدارد
بـــمـــردم ز انـــتـــظـــار روز وصـــلـــت
شــب هــجــران مــگـر پـایـان نـدارد؟
بــیــا، تــا روی خــوب تــو بـبـیـنـم
که مهر از ذره رخ پنهان ندارد
ز مــن بــپــذیــر، جــانــا، نــیـم جـانـی
اگـــر چـــه قـــیـــمـــت چـــنــدان نــدارد
چــه بــاشـد گـر فـراغـت والـهـی را
چـنـیـن سـرگشته و حیران ندارد؟
وصــالــت تــا ز غــم خــونــم نــریــزد
عـــراقـــی را شـــبـــی مــهــمــان نــدارد