غزل شمارهٔ ۵۵ : با عشق تو ناز در نگنجد
غزل شمارهٔ ۵۵
بـا عـشـق تـو نـاز در نـگـنـجد
جـــز درد و نــیــاز در نــگــنــجــد
بـــا درد تـــو درد در نـــیـــایـــد
با سوز تو ساز در نگنجد
بـیـچـاره کـسی که از در تو
دور افــتــد و بــاز در نــگــنــجـد
بــــا داغ غــــمــــت درون ســـیـــنـــه
جـز سـوز و گـداز در نـگـنـجـد
بـا عـشـق حـقـیـقـتی به هر حال
ســـودای مـــجـــاز در نـــگـــنــجــد
در مــیــکــده بــا حــریــف قــلـاش
تــسـبـیـح و نـمـاز در نـگـنـجـد
در جـــلـــوه‌گـــه جــمــال حــســنــت
خـــــوبـــــی ایـــــاز در نــــگــــنــــجــــد
بـــا یـــاد لـــب تــو در خــیــالــم
انـــدیـــشـــهٔ گـــاز در نـــگـــنـــجــد
آنـــجـــا کـــه رود حــدیــث وصــلــت
یـــک مـــحـــرم راز در نـــگــنــجــد
وآنــدم کــه حــدیــث زلــفــت افــتـد
جـــز شـــرح دراز در نـــگــنــجــد
چــه نــاز کــنـی عـراقـی ایـنـجـا؟
جـان بـاز، کـه نـاز در نـگنجد
غزل شمارهٔ ۵۶
جــانــا، حــدیــث شـوقـت در داسـتـان نـگـنـجـد
رمـزی ز راز عـشـقـت در صـد بـیـان نـگـنـجد
جـــولـــانـــگـــه جـــلــالــت در کــوی دل نــبــاشــد
خـلـوتـگـه جـمـالـت در جـسـم و جـان نـگنجد
ســودای زلــف و خــالــت جــز در خــیــال نـایـد
انــدیــشــهٔ وصــالــت جــز در گــمـان نـگـنـجـد
در دل چـو عـشـقـت آیـد، سـودای جـان نـمـاند
در جـان چـو مـهـرت افـتد، عشق روان نگنجد
دل کـز تـو بـوی یـابد، در گلستان نپوید
جـان کـز تو رنگ بیند، اندر جهان نگنجد
پـیـغـام خـسـتـگـانـت در کوی تو که آرد؟
کــانــجــا ز عــاشــقــانــت بــاد وزان نــگـنـجـد
آن دم که عاشقان را نزد تو بار باشد
مـسـکـیـن کـسـی کـه آنجا در آستان نگنجد
بـخـشـای بر غریبی کز عشق تو بمیرد
وآنـگـه در آسـتـانـت خـود یـک زمـان نـگـنـجـد
جـان داد دل کـه روزی کـوی تـو جـای یـابـد
نـشـنـاخـت او کـه آخـر جـایـی چـنان نگنجد
آن دم کــه بــا خـیـالـت دل راز عـشـق گـویـد
گـر جـان شـود عـراقـی، انـدر مـیـان نـگنجد
غزل شمارهٔ ۵۷
امــــروز مـــرا در دل جـــز یـــار نـــمـــی‌گـــنـــجـــد
وز یـار چـنـان پـر شـد کـاغـیـار نـمـی‌گـنجد
در چـــشـــم پـــر آب مـــن جـــز دوســـت نـــمــی‌آیــد
در جـــان خـــراب مـــن جـــز یـــار نـــمـــی‌گـــنـــجـــد
ایــن لـحـظـه از آن شـادم کـانـدر دل تـنـگ مـن
غــم جــای نــمــی‌گــیــرد، تــیـمـار نـمـی‌گـنـجـد
ایـن قـطـرهٔ خـون تـا یـافـت از لـعـل لبش رنگی
از شـادی آن در پـوسـت چـون نـار نـمی‌گنجد
رو بر در او سرمست، از عشق رخش، زیراک:
در بـــزم وصـــال او هـــشـــیـــار نـــمـــی‌گـــنــجــد
شـــــیـــــدای جـــــمــــال او در خــــلــــد نــــیــــرامــــد
مـــشـــتـــاق لـــقـــای او در نـــار نـــمـــی‌گـــنـــجــد
چــون پــرده بــرانـدازد عـالـم بـسـر انـدازد
جــایــی کــه یــقــیــن آیــد پـنـدار نـمـی‌گـنـجـد
از گـــفـــت بـــد دشــمــن آزرده نــگــردم، زانــک:
بــــا دوســــت مــــرا در دل آزار نــــمـــی‌گـــنـــجـــد
جــانــم در دل مـی‌زد، گـفـتـا کـه: بـرو ایـن دم
بـــا یـــار دریـــن جـــلـــوه دیـــار نــمــی‌گــنــجــد
خـــواهـــی کـــه درون آیـــی بـــگـــذار عـــراقـــی را
کـــانـــدر طـــبـــق انـــوار اطـــوار نـــمــی‌گــنــجــد
غزل شمارهٔ ۵۸
امــــروز مــــرا در دل جــــز یــــار نــــمـــی‌گـــنـــجـــد
تـــنـــگ اســـت، از آن در وی اغـــیــار نــمــی‌گــنــجــد
در دیـــــدهٔ پـــــر آبـــــم جـــــز یـــــار نـــــمـــــی‌آیـــــد
ونـــدر دلــم از مــســتــی جــز یــار نــمــی‌گــنــجــد
بــا ایــن هــمــه هــم شــادم کـانـدر دل تـنـگ مـن
غــم چــاره نــمــی‌یــابــد، تــیــمــار نــمـی‌گـنـجـد
جـان در تـنـم ار بـی‌دوسـت هـربـار نـمـی‌گـنـجـد
از غــایــت تــنــگ آمــد کــیــن بــار نــمــی‌گــنـجـد
کـو جـام مـی عـشـقـش؟ تـا مـست شوم زیراک:
در بــــزم وصــــال او هـــشـــیـــار نـــمـــی‌گـــنـــجـــد
کــو دام ســر زلــفــش؟ تــا صــیــد کـنـد دل را
کــــانــــدر خــــم زلــــف او دلــــدار نـــمـــی‌گـــنـــجـــد
چــون طــره بــرافــشــانــد ایــن روی بــپــوشـانـد
جــایــی کــه یــقــیــن آیــد پــنــدار نــمــی‌گـنـجـد
عـشـقـش چـو درون تـازد جـان حجره بپردازد
آنـــجـــا کـــه وطـــن ســازد دیــار نــمــی‌گــنــجــد
ایـن قـطـرهٔ خـون تـا یـافـت از خـاک درش بویی
از شـادی آن در پـوسـت چـون نـار نـمـی‌گـنـجـد
غم گرچه خورد جانم، هم غم نخورم زیراک:
انـــدر حـــرم جـــانـــان غـــمـــخـــوار نـــمـــی‌گــنــجــد
تـحـفه بر دل بردم جان و تن و دین و هوش
دل گــفــت: بــرو، کـانـجـا هـر چـار نـمـی‌گـنـجـد
خـــواهـــی کـــه درآیــی تــو، بــگــذار عــراقــی را
کـــانـــدر حـــرم جــانــان جــز یــار نــمــی‌گــنــجــد
غزل شمارهٔ ۵۹
در حــلــقــهٔ فــقـیـران قـیـصـر چـه کـار دارد؟
در دست بحر نوشان ساغر چه کار دارد؟
در راه عــشــقــبــازان زیــن حــرف‌هـا چـه خـیـزد؟
در مــجــلــس خــمـوشـان مـنـبـر چـه کـار دارد؟
جــایــی کــه عــاشــقــان را درس حــیــات بــاشــد
ایــبــک چــه وزن آرد؟ سـنـجـر چـه کـار دارد؟
جــایــی کــه ایـن عـزیـزان جـام شـراب نـوشـنـد
آب زلــــال چــــبــــود؟ کــــوثــــر چــــه کــــار دارد؟
وآنــجـا کـه بـحـر مـعـنـی مـوج بـقـا بـرآرد
بــر کــشــتــی دلــیــران لـنـگـر چـه کـار دارد؟
در راه پــاکــبــازان ایــن حــرف‌هــا چــه خــیــزد؟
بـر فـرق سـرفـرازان افـسـر چـه کـار دارد؟
آن دم کــه آن دم آمــد، دم در نــگــنــجــد آنــجـا
جـایـی کـه ره بـرآیـد، رهـبـر چـه کـار دارد؟
دایــم، تــو ای عــراقــی، مــی‌گــوی ایــن حــکـایـت:
بـا بـوی مـشـک مـعـنـی، عـنـبـر چـه کار دارد؟