غزل شمارهٔ ۵۰ : هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد
غزل شمارهٔ ۵۰
هـــر شـــب دل پــر خــونــم بــر خــاک درت افــتــد
بــاشــد کـه چـو روز آیـد بـروی گـذرت افـتـد
زیــبــد کــه ز درگــاهــت نــومــیــد نـگـردد بـاز
آن کــس کــه بــه امــیــدی بـر خـاک درت افـتـد
آیــم بــه درت افــتــم، تــا جــور کــنــی کــمـتـر
از بــخــت بـدم گـویـی خـود بـیـشـتـرت افـتـد
مـــن خـــاک شـــوم، جـــانـــا، در رهـــگـــذرت افـــتــم
آخـــر بـــه غـــلـــط روزی بــر مــن گــذرت افــتــد
گفتم که: بده دادم، بیداد فزون کردی
بــد رفــت، نــدانــســتــم، گــفــتــم: مــگـرت افـتـد
در عــمــر اگــر یــک دم خــواهــی کـه دهـی دادم
نــــاگــــاه چــــو وابــــیــــنــــی رایــــی دگــــرت افــــتـــد
کــم نــال، عــراقــی، زانــک ایــن قــصـهٔ درد تـو
گــر شــرح دهــی عــمـری، هـم مـخـتـصـرت افـتـد
غزل شمارهٔ ۵۱
بـــنـــمـــای بـــه مـــن رویـــت، یـــارات نـــمـــی‌افـــتــد
آری چـــه تـــوان کـــردن؟ بـــا مـــات نـــمـــی‌افــتــد
گـــیـــرم کــه نــمــی‌افــتــد بــا وصــل مــنــت رایــی
بــا جــور و جــفــا، بــاری، هــم‌رات نــمــی‌افــتــد؟
مــی‌افــتــدت ایــن یــک دم کــیــی بــرایــن پــر غــم
شـــادم کـــنـــی و خـــرم، هـــان یــات نــمــی‌افــتــد؟
هــر بــیــدل و شـیـدایـی افـتـاده بـه سـودایـی
ونــــــدر دل مــــــن الــــــا ســــــودات نــــــمــــــی‌افـــــتـــــد
بـا عـشـق تـو مـی‌بـازم شـطـرنـج وفـا، لیکن
از بـــخـــت بـــدم، بـــاری، جــز مــات نــمــی‌افــتــد
از غــمــزهٔ خــونــریــزت هــرجــای شــبــیــخـون اسـت
شـب نـیـسـت کـه ایـن بـازی صـد جات نمی‌افتد
افـتـاده دو صـد شـیـون از جـور تـو هـرجـایـی
ایــن جــور و جــفــا بــا مــن تــنــهــات نــمــی‌افـتـد
بیچاره عراقی، هان! دم درکش و خون می‌خور
چـــون هـــیـــچ دمـــی بـــا او گـــیـــرات نــمــی‌افــتــد
غزل شمارهٔ ۵۲
بـا شـمـع روی خـوبـان پـروانه‌ای چه سنجد؟
بــا تــاب مــوی جــانــان دیـوانـه‌ای چـه سـنـجـد؟
در کـــوی عــشــقــبــازان صــد جــای جــوی نــیــرزد
تن خود چه قیمت آرد؟ویرانه‌ای چه سنجد؟
بــا عــاشـقـان شـیـدا، سـلـطـان کـجـا بـرآیـد؟
در پــیــش آشــنــایــان بـیـگـانـه‌ای چـه سـنـجـد؟
در رزم پــــاکــــبــــازان عــــالــــم چـــه قـــدر دارد؟
در بزم بحر نوشان پیمانه‌ای چه سنجد؟
از صــــدهــــزار خـــرمـــن یـــک دانـــه اســـت عـــالـــم
بـا صـدهـزار عـالـم پـس دانه‌ای چه سنجد؟
چـــون عـــشـــق در دل آمـــد، آنـــجـــا خـــرد نـــیــامــد
چـون شـاه رخ نـمـاید فرزانه‌ای چه سنجد؟
گــرچـه عـراقـی، از عـشـق، فـرزانـهٔ جـهـان شـد
آنـجـا که این حدیث است افسانه‌ای چه سنجد؟
غزل شمارهٔ ۵۳
بـا عـشـق عـقـل‌فـرسـا دیـوانـه‌ای چـه سـنـجد؟
بـا شـمـع روی زیـبـا پـروانـه‌ای چـه سـنـجد؟
پـــیـــش خـــیـــال رویـــت جـــانـــی چـــه قــدر دارد؟
بــا تـاب بـنـد مـویـت دیـوانـه‌ای چـه سـنـجـد؟
بـــا وصـــل جــان‌فــزایــت جــان را چــه آشــنــایــی؟
در کــوی آشــنــایــی بــیــگــانــه‌ای چــه سـنـجـد؟
چـــون زلـــف بـــرفـــشـــانـــی عـــالـــم خـــراب گـــردد
دل خـود چـه طـاقت آرد؟ویرانه‌ای چه سنجد؟
گـرچـه خوش است و دلکش کاشانه‌ای است جنت
در جـنـت حـسـن رویـت کـاشـانـه‌ای چـه سـنـجـد؟
بــا مــن اگــر نــشــیــنــی بــرخـیـزم از سـر جـان
پـیـش بـهـشـت رویـت غـم خـانـه‌ای چـه سـنـجـد
گیرم که خود عراقی، شکرانه، جان فشاند
در پـیـش آن چـنان رو، شکرانه‌ای چه سنجد؟
غزل شمارهٔ ۵۴
بـــا عـــشـــق قـــرار در نـــگـــنـــجـــد
جــــز نــــالــــهٔ زار در نــــگــــنــــجــــد
بـــا درد تـــو دردســـر نـــبـــاشـــد
بـــا بـــاده خـــمــار در نــگــنــجــد
من با تو سزد که در نگنجم
بـــا دیـــده غـــبـــار در نـــگـــنـــجـــد
در دل نــــکــــنــــی مــــقــــام یــــعــــنــــی
بــــا قــــلـــب عـــیـــار در نـــگـــنـــجـــد
در دیــــده خــــیــــال تــــو نـــیـــایـــد
بـــــا آب نـــــگـــــار در نـــــگـــــنــــجــــد
بـوسـی نـدهی به طنز و گویی:
بــا بــوســه کــنــار در نــگـنـجـد
بـا چـشـم تـو شـایـد ار بـبینم
بــــا جـــام خـــمـــار در نـــگـــنـــجـــد
آنــجـا کـه مـنـم تـو هـم نـگـنـجـی
بـــا لـــیـــل نـــهـــار در نـــگـــنـــجـــد
شـــد عـــار هـــمـــه جـــهــان عــراقــی
بــا فــخـر تـو عـار در نـگـنـجـد