غزل شمارهٔ ۴۲ : مرا گر یار بنوازد، زهی دولت زهی دولت
غزل شمارهٔ ۴۲
مــــرا گــــر یـــار بـــنـــوازد، زهـــی دولـــت زهـــی دولـــت
وگــــر درمــــان مــــن ســــازد، زهــــی دولــــت زهـــی دولـــت
ور از لــطــف و کــرم یــک ره درآیــد از درم نـاگـه
ز رخ بـــرقـــع بـــرانـــدازد، زهـــی دولـــت زهـــی دولـــت
دل زار مــــن پــــر غــــم نـــبـــوده یـــک نـــفـــس خـــرم
گـــر از مـــحـــنـــت بـــپــردازد، زهــی دولــت زهــی دولــت
فـــراق یـــار بـــی‌رحـــمـــت مـــرا در بـــوتــهٔ زحــمــت
گــر از ایــن بــیــش نــگــدازد، زهــی دولــت زهــی دولـت
چــنــیــنــم زار نــگــذارد ، بــه تـیـمـاریـم یـاد آرد
ورم از لــــطــــف بــــنــــوازد، زهـــی دولـــت زهـــی دولـــت
ور از کــوی فــرامــوشــان فــراقــش رخـت بـربـنـدد
وصــــالـــش رخـــت در بـــازد، زهـــی دولـــت زهـــی دولـــت
و گر با لطف خود گوید: عراقی را بده کامی
کـــه جـــان خـــســتــه دربــازد، زهــی دولــت زهــی دولــت
غزل شمارهٔ ۴۳
کی از تو جان غمگینی شود شاد؟
کــی آخــر از فــرامــوشـی کـنـی یـاد؟
نــــپـــنـــدارم کـــه هـــجـــرانـــت گـــذارد
کـه از وصـل تو دلتنگی شود شاد
چـنـیـن دانـم کـه حـسـنـت کـم نـگردد
اگــر کــمــتــر کــنـد نـاز تـو بـیـداد
ز وصـــــل خـــــود بـــــده کـــــام دل مـــــن
کـه از بـیداد هجر آمد به فریاد
بــیــخــشــای از کــرم بــر خـاکـسـاری
کـه در روی تـو عمرش رفت بر باد
نــــــظــــــر کــــــن بــــــر دل امـــــیـــــدواری
کــه بــر درگــاه تـو نـومـیـد افـتـاد
بــجــز درگــاه تـو هـر در کـه زد دل
عــــراقـــی را ازان در هـــیـــچ نـــگـــشـــاد
غزل شمارهٔ ۴۴
هـر کـه را جام می به دست افتاد
رنــد و قــلــاش و مــی‌پــرســت افـتـاد
دل و دیـــــن و خـــــرد زدســــت بــــداد
هر که را جرعه‌ای به دست افتاد
چـشـم مـیـگـون یـار هـر که بدید
نــاچــشــیــده شــراب، مــسـت افـتـاد
وانـــکــه دل بــســت در ســر زلــفــش
مـــاهـــی‌آســـا، مـــیـــان شــســت افــتــاد
لـشـکـر عـشـق بـاز بـیرون تاخت
قـــلـــب عـــشـــاق را شـــکــســت افــتــاد
عـاشـقـی کـز سـر جـهان برخاست
زود بــا دوســتــش نــشــسـت افـتـاد
هـر کـه پـا بر سر جهان ننهاد
هـــمـــت او عـــظـــیـــم پـــســـت افـــتـــاد
ســـر جـــان و جـــهـــان نـــدارد آنـــک:
در ســــرش بـــادهٔ الـــســـت افـــتـــاد
وآنـکـه از دسـت خـود خـلاص نیافت
در ره عـــشـــق پـــای‌بـــســـت افـــتــاد
هـان، عـراقـی، بـبـر ز هـسـتی خویش
نــیــســتــی بــهـره‌ات ز هـسـت افـتـاد
غزل شمارهٔ ۴۵
بـــــــاز دل از در تـــــــو دور افــــــتــــــاد
در کـــف صـــد بـــلــا صــبــور افــتــاد
نـــیـــک نـــزدیـــک بـــود بـــر در تـــو
تا چه بد کرد کز تو دور افتاد
یــــا حــــســــد بــــرد دشــــمـــن بـــد دل
یــــا مــــرا دوســــتــــی غــــیــــور افــــتــــاد
مـــــاتـــــم خـــــویـــــشـــــتـــــن هــــمــــی دارد
چــون مــصــیــبــت زده، ز ســور افــتـاد
چــون ز خــاک در تـو سـرمـه نـیـافـت
دیـــده‌ام بـــی‌ضـــیـــا و نـــور افــتــاد
جـان کـه یـک ذره انـده تـو بـیـافت
در طـــــربـــــخـــــانــــهٔ ســــرور افــــتــــاد
از بـــهــشــت رخ تــو بــی‌خــبــر اســت
تـــــن کـــــه در آرزوی حـــــور افـــــتــــاد
چــون عــراقــی نــیــافــت راه بــه تــو
گـــمــرهــی گــشــت و در غــرور افــتــاد
غزل شمارهٔ ۴۶
عـــشـــق، شـــوری در نــهــاد مــا نــهــاد
جــــان مـــا در بـــوتـــهٔ ســـودا نـــهـــاد
گــــفــــتـــگـــویـــی در زبـــان مـــا فـــکـــنـــد
جــــســــتــــجـــویـــی در درون مـــا نـــهـــاد
داســـــــتـــــــان دلـــــــبـــــــران آغـــــــاز کـــــــرد
آرزویــــــــی در دل شـــــــیـــــــدا نـــــــهـــــــاد
رمـــزی از اســـرار بــاده کــشــف کــرد
راز مـسـتـان جـمـلـه بـر صـحرا نهاد
قــصـهٔ خـوبـان بـه نـوعـی بـاز گـفـت
کــاتــشــی در پــیـر و در بـرنـا نـهـاد
از خـمـسـتـان جـرعـه‌ای بـر خـاک ریـخـت
جـــــنـــــبـــــشــــی در آدم و حــــوا نــــهــــاد
عــقــل مــجــنــون در کــف لــیــلـی سـپـرد
جـــــان وامـــــق در لـــــب عـــــذرا نـــــهـــــاد
دم بـه دم در هـر لـبـاسـی رخ نـمـود
لـحـظـه لـحـظـه جای دیگر پا نهاد
چــــون نــــبـــود او را مـــعـــیـــن خـــانـــه‌ای
هــر کــجــا جــا دیـد، رخـت آنـجـا نـهـاد
بــر مــثــال خــویــشــتــن حــرفــی نـوشـت
نــــــام آن حــــــرف آدم و حـــــوا نـــــهـــــاد
حــســن را بــر دیــدهٔ خـود جـلـوه داد
مـــنـــتـــی بـــر عـــاشـــق شـــیــدا نــهــاد
هم به چشم خود جمال خود بدید
تــهــمــتــی بــر چــشــم نـابـیـنـا نـهـاد
یـک کـرشـمه کرد با خود، آنچنانک:
فــتــنـه‌ای در پـیـر و در بـرنـا نـهـاد
کـــــام فــــرهــــاد و مــــراد مــــا هــــمــــه
در لـــب شـــیـــریـــن شـــکـــرخـــا نــهــاد
بـــــــهـــــــر آشــــــوب دل ســــــودایــــــیــــــان
خـــال فـــتـــنـــه بـــر رخ زیـــبـــا نـــهــاد
وز پـــــی بـــــرک و نـــــوای بــــلــــبــــلــــان
رنـــگ و بـــویـــی در گـــل رعـــنـــا نـــهــاد
تــــا تـــمـــاشـــای وصـــال خـــود کـــنـــد
نـــور خـــود در دیـــدهٔ بــیــنــا نــهــاد
تـــا کـــمـــال عـــلـــم او ظـــاهـــر شـــود
ایــن هــمــه اســرار بــر صــحـرا نـهـاد
شــور و غــوغــایــی بــرآمــد از جــهـان
حــســن او چــون دسـت در یـغـمـا نـهـاد
چـــون در آن غـــوغــا عــراقــی را بــدیــد
نـــام او ســـر دفـــتـــر غـــوغـــا نـــهـــاد
غزل شمارهٔ ۴۷
عـــشـــق شـــوقـــی در نــهــاد مــا نــهــاد
جــــان مــــا را در کــــف غــــوغــــا نــــهـــاد
فــتــنــه‌ای انــگــیــخــت، شـوری درفـکـنـد
در ســرا و شـهـر مـا چـون پـا نـهـاد
جـــای خــالــی یــافــت از غــوغــا و شــور
شور و غوغا کرد و رخت آنجا نهاد
نـــام و نــنــگ مــا هــمــه بــر بــاد داد
نــــام مــــا دیــــوانــــه و رســــوا نــــهـــاد
چــون عــراقــی را، دریــن ره، خــام یـافـت
جــــان مــــا بــــر آتــــش ســــودا نــــهـــاد
غزل شمارهٔ ۴۸
بــر مــن، ای دل، بــنــد جـان نـتـوان نـهـاد
شــــور در دیــــوانــــگـــان نـــتـــوان نـــهـــاد
هـــای و هـــویــی در فــلــک نــتــوان فــکــنــد
شــر و شــوری در جــهــان نـتـوان نـهـاد
چــــون پـــریـــشـــانـــی ســـر زلـــفـــت کـــنـــد
ســلــســلــه بــر پـای جـان نـتـوان نـهـاد
چـــون خـــرابـــی چــشــم مــســتــت مــی‌کــنــد
جــــرم بــــر دور زمــــان نــــتــــوان نــــهـــاد
عـــشـــق تــو مــهــمــان و مــا را هــیــچ نــه
هـــیـــچ پــیــش مــیــهــمــان نــتــوان نــهــاد
نــیــم جــانــی پــیــش او نــتــوان کــشــیـد
پـیـش سـیـمـرغ اسـتـخـوان نتوان نهاد
گـــرچـــه گـــه‌گــه وعــدهٔ وصــلــم دهــد
غـــمـــزهٔ تـــو، دل بـــر آن نـــتـــوان نــهــاد
گــویــمــت: بــوسـی بـه جـانـی، گـویـیـم:
بـــر لـــبـــم لـــب رایـــگـــان نــتــوان نــهــاد
بـــر ســر خــوان لــبــت، خــود بــی‌جــگــر
لــقــمــه‌ای خــوش در دهــان نــتـوان نـهـاد
بــــر دلــــم بــــار غـــمـــت چـــنـــدیـــن مـــنـــه
بـــرکـــهـــی کـــوه گـــران نـــتـــوان نــهــاد
شـــب در دل مـــی‌زدم، مـــهـــر تـــو گــفــت:
زود پـــــابــــر آســــمــــان نــــتــــوان نــــهــــاد
تـــــا تـــــو را در دل هـــــوای جـــــان بـــــود
پــــــای بــــــر آب روان نــــــتــــــوان نــــــهـــــاد
تــات وجــهــی روشــن اســت، ایــن هــفـت‌خـوان
پیش تو بس، هشت خوان نتوان نهاد
ور عـــراقـــی مـــحـــرم ایـــن حـــرف نـــیــســت
راز بــــا او در مــــیــــان نــــتــــوان نــــهــــاد
غزل شمارهٔ ۴۹
بـــی‌رخـــت جـــان در مــیــان نــتــوان نــهــاد
بــی‌یـقـیـن پـا بـر گـمـان نـتـوان نـهـاد
جــان بــبــایــد داد و بــســتــد بــوسـه‌ای
بــــی‌کـــنـــارت در مـــیـــان نـــتـــوان نـــهـــاد
نـــــیـــــم‌جـــــانـــــی دارم از تــــو یــــادگــــار
بـــر لـــبـــت لـــب رایـــگـــان نـــتـــوان نــهــاد
در جـــهـــان چـــشـــمـــت خـــرابـــی مـــی‌کـــنـــد
جــــرم بــــر دور زمــــان نــــتــــوان نــــهـــاد
خــــون مــــا ز ابــــرو و مــــژگــــان ریــــخــــتــــی
تــیــر بــه زیــن در کـمـان نـتـوان نـهـاد
حــــال مــــن زلــــفــــت پــــریـــشـــان مـــی‌کـــنـــد
پــس گــنــه بــر دیــگــران نــتـوان نـهـاد
در جــهــان چــون هــرچــه خـواهـی مـی‌کـنـی
جـــرم بـــر هـــر نـــاتـــوان نـــتــوان نــهــاد
هــر چــه هــســت انــدر هــمــه عـالـم تـویـی
نــام هــســتــی بــر جــهــان نــتــوان نــهـاد
چـون تـو را، جـز تـو، نـمـی‌بیند کسی
مـــنـــتـــی بـــر عـــاشـــقـــان نـــتـــوان نــهــاد
بــــر در وصــــلــــت چــــو کــــس مـــی‌گـــذرد
تــهــمــتــی بــر انـس و جـان نـتـوان نـهـاد
عاشق تو هم تو بس، پس نام عشق
گــه بــریــن و گـه بـر آن نـتـوان نـهـاد
تـــــا نــــگــــیــــرد دســــت مــــن دامــــان تــــو
پـــای دل بـــر فــرق جــان نــتــوان نــهــاد
چـــــون عـــــراقـــــی آســـــتــــیــــن مــــا گــــرفــــت
رخــــت او بــــر آســــمــــان نــــتـــوان نـــهـــاد