غزل شمارهٔ ۳۵ : جز دیدن روی تو مرا رای دگر نیست
غزل شمارهٔ ۳۵
جـــز دیـــدن روی تـــو مـــرا رای دگـــر نـــیـــســـت
جــز وصــل تــوام هــیــچ تــمـنـای دگـر نـیـسـت
ایــن چــشــم جــهــان بــیــن مـرا در هـمـه عـالـم
جـز بـر سـر کـوی تـو تماشای دگر نیست
ویـــن جـــان مــن ســوخــتــه را جــز ســر زلــفــت
انــدر هـمـه گـیـتـی سـر سـودای دگـر نـیـسـت
یــک لــحــظــه غــمــت از دل مـن مـی‌نـشـود دور
گـویـی کـه غـمـت را جـز ازیـن رای دگـر نـیـسـت
یـک بـوسـه ربـودم ز لـبـت، دل دگـری خـواست
فرمود فراق تو که: فرمای، دگر نیست
هـسـتـنـد تـو را جـمـلـه جـهـان والـه و شیدا
لـیـکـن چـو مـنـت والـه و شـیـدای دگـر نـیـست
عـشـاق تـو گـرچـه هـمـه شـیـرین سخنانند
لــیــکــن چــو عـراقـیـت شـکـرخـای دگـر نـیـسـت
غزل شمارهٔ ۳۶
هـر دلـی کـو بـه عـشـق مایل نیست
حجرهٔ دیو خوان، که آن دل نیست
زاغ گـو، بـی‌خـبـر بـمـیـر از عـشق
کــه ز گــل عــنــدلــیــب غــافـل نـیـسـت
دل بــی‌عــشــق چـشـم بـی‌نـور اسـت
خــود بــدیــن حــاجـت دلـایـل نـیـسـت
بـــیـــدلـــان را جـــز آســتــانــهٔ عــشــق
در ره کـــوی دوســت مــنــزل نــیــســت
هـر کـه مـجـنون نشد درین سودا
ای عـراقـی، بـگـو کـه: عاقل نیست
غزل شمارهٔ ۳۷
ســاقــی، ار جــام مــی، دمــادم نــیـسـت
جــان فــدای تــو، دردیـی کـم نـیـسـت
مــن کــه در مــیــکــده کــم از خــاکــم
جـــرعـــه‌ای هـــم مـــرا مــســلــم نــیــســت
جــــرعــــه‌ای ده، مــــرا ز غــــم بــــرهـــان
کـــه دلـــم بـــی‌شــراب خــرم نــیــســت
از خــــــودی خــــــودم خــــــلــــــاصــــــی ده
کـز خـودم زخـم هـسـت مـرهـم نـیـسـت
چـــون حـــجـــاب مـــن اســـت هـــســـتـــی مـــن
گـر نـبـاشـد، مـبـاش، گـو: غـم نـیست
ز آرزوی دمــــــــی دلــــــــم خــــــــون شـــــــد
کـه شـوم یـک نفس درین دم نیست
بـــــهـــــر دل درهـــــم و پــــریــــشــــانــــم
چــه کــنــم؟ کــار دل فـراهـم نـیـسـت
خـــوشـــدلـــی در جـــهـــان نـــمـــی‌یـــابـــم
خـود خـوشـی در نـهـاد عـالـم نـیـست
در جــهــان گــر خــوشـی کـم اسـت مـرا
خوش از آنم که ناخوشی هم نیست
کــشــت امــیــد را، کـه خـشـک بـمـانـد
بــهــتــر از آب چــشــم مــن نــم نـیـسـت
ســـاقـــیـــا، یـــک دمـــم حـــریـــفـــی کـــن
کـیـن دمـم جز تو هیچ همدم نیست
ســــاغــــری ده، مــــرا ز مــــن بــــرهــــان
کــه عــراقـی حـریـف و مـحـرم نـیـسـت
غزل شمارهٔ ۳۸
عــشــق ســیــمــرغ اســت، کـورا دام نـیـسـت
در دو عـــالـــم زو نـــشـــان و نــام نــیــســت
پـــی بـــه کـــوی او هـــمـــانـــا کــس نــبــرد
کــانــدر آن صــحــرا نــشــان گــام نــیــســت
در بـــــــهـــــــشـــــــت وصـــــــل جـــــــان‌افـــــــزای او
جـــز لـــب او کـــس رحـــیـــق آشـــام نــیــســت
جـــمــلــه عــالــم جــرعــه چــیــن جــام اوســت
گـرچـه عـالـم خـود بـرون از جـام نیست
نــــاگــــه ار رخ گــــر بــــرانــــدازد نــــقــــاب
سـر بـه سر عالم شود ناکام، نیست
صــبــح و شــامــم طـره و رخـسـار اوسـت
گرچه آنجا کوست صبح و شام نیست
ای صـــــبـــــا، گـــــر بـــــگـــــذری در کــــوی او
نـــزد او مـــا را جــزیــن پــیــغــام نــیــســت:
کـــــای دلــــارامــــی کــــه جــــان مــــا تــــویــــی
بـــی تــو مــا را یــک نــفــس آرام نــیــســت
هــــرکــــســــی را هــــســــت کــــامــــی در جـــهـــان
جـــز لـــبـــت مـــا را مـــراد و کـــام نـــیـــســـت
هــر کــســی را نــام مــعــشــوقـی کـه هـسـت
مـــی‌بـــرد، مـــعــشــوق مــا را نــام نــیــســت
تــا لــب و چــشــم تــو مــا را مــســت کـرد
نـــقـــل مـــا جـــز شـــکــر و بــادام نــیــســت
تــــــا دل مــــــا در ســـــر زلـــــف تـــــو شـــــد
کـــار مــا جــز بــا کــمــنــد و دام نــیــســت
نـــیـــک بــخــتــی را کــه در هــر دو جــهــان
دوسـتـی چـون تـوسـت دشـمـن کـام نـیـسـت
بـــــــا عـــــــراقـــــــی دوســــــتــــــی آغــــــاز کــــــن
گــر چــه او در خــورد ایــن انــعــام نـیـسـت
غزل شمارهٔ ۳۹
دل، کــه دایــم عــشــق مــی‌ورزیــد رفـت
گــفــتـمـش: جـانـا مـرو، نـشـنـیـد رفـت
هـــر کـــجـــا بــوی دلــارامــی شــنــیــد
یـــــا رخ خـــــوب نـــــگـــــاری دیــــد رفــــت
هـــرکـــجـــا شـــکـــرلـــبـــی دشـــنـــام داد
یـــا نـــگـــاری زیـــر لــب خــنــدیــد رفــت
در ســـر زلـــف بـــتـــان شـــد عـــاقــبــت
در کـــنـــار مـــهـــوشـــی غـــلــتــیــد رفــت
دل چـــــو آرام دل خـــــود بـــــازیـــــافــــت
یــک نــفــس بــا مــن نــیــارامـیـد رفـت
چـــون لـــب و دنـــدان دلـــدارم بـــدیـــد
در ســــر آن لـــعـــل و مـــرواریـــد رفـــت
دل ز جــان و تــن کــنــون دل بـرگـرفـت
از بــد و نــیــک جــهــان بــبـریـد رفـت
عــــشــــق مـــی‌ورزیـــد دایـــم، لـــاجـــرم
در ســر چــیــزی کــه مــی‌ورزیـد رفـت
بــاز کـی یـابـم دل گـم گـشـتـه را؟
دل کــه در زلــف بـتـان پـیـچـیـد رفـت
بـر سـر جـان و جـهـان چـنـدیـن ملرز
آنــکــه شــایـسـتـی بـدو لـرزیـد رفـت
ای عراقی، چند زین فریاد و سوز؟
دلــــبـــرت یـــاری دگـــر بـــگـــزیـــد رفـــت
غزل شمارهٔ ۴۰
آه، بــــه یــــک‌بــــارگــــی یــــار کـــم مـــا گـــرفـــت!
چـــون دل مـــا تـــنــگ دیــد خــانــه دگــر جــا گــرفــت
بــــر دل مـــا گـــه گـــهـــی، داشـــت خـــیـــالـــی گـــذر
نــــیــــز خــــیــــالــــش کـــنـــون تـــرک دل مـــا گـــرفـــت
دل بــه غــمــش بــود شــاد، رفــت غــمــش هــم ز دل
غــم چــه کـنـد در دلـی کـان هـمـه سـودا گـرفـت؟
دیــــدهٔ گــــریــــان مــــگــــر بــــر جــــگــــر آبــــی زنـــد؟
کـــــاتـــــش ســـــودای او در دل شـــــیـــــدا گـــــرفـــــت
خــوش ســخــنــی داشــتـم، بـا دل پـردرد خـویـش
لــشــکــر هـجـران بـتـاخـت در سـر مـن تـا گـرفـت
دیـن و دل و هـوش مـن هـر سـه بـه تـاراج بـرد
جان و تن و هرچه بود جمله به یغما گرفت
هـــجـــر مــگــر در جــهــان هــیــچ کــســی را نــیــافــت
کـــز هـــمـــه وامـــانـــده‌ای، هـــیــچــکــســی را گــرفــت
هــــیـــچ کـــســـی در جـــهـــان یـــار عـــراقـــی نـــشـــد
لــاجــرمـش عـشـق یـار، بـی‌کـس و تـنـهـا گـرفـت
غزل شمارهٔ ۴۱
بــــــاز هــــــجــــــر یــــــار دامـــــانـــــم گـــــرفـــــت
بـــــاز دســـــت غـــــم گـــــریـــــبــــانــــم گــــرفــــت
چـــــــنـــــــگ در دامـــــــان وصـــــــلـــــــش مـــــــی‌زدم
هــــجــــرش انـــدر تـــاخـــت، دامـــانـــم گـــرفـــت
جـان ز تـن از غـصـه بـیـرون خـواسـت شـد
مـــــحـــــنـــــت آمـــــد، دامـــــن جـــــانـــــم گـــــرفـــــت
در جــــهــــان یــــک دم نــــبــــودم شــــادمــــان
زان زمـــــان کـــــانـــــدوه جـــــانــــانــــم گــــرفــــت
آتــــــش ســـــوداش نـــــاگـــــه شـــــعـــــلـــــه زد
در دل غــــــمــــــگـــــیـــــن حـــــیـــــرانـــــم گـــــرفـــــت
تا چه بد کردم؟ که بد شد حال من
هـــــرچـــــه کــــردم عــــاقــــبــــت آنــــم گــــرفــــت