غزل شمارهٔ ۵۳۲         
          بــگــشــا بـشـکـر خـنـده لـب لـعـل شـکـرریـز
          بـا پـسـتهٔ شیرین ز شکر شور برانگیز
          تــلــخــســت مــی از دســت حــریــفــان تـرش روی
          در ده قـــدحـــی از لـــب شـــیــریــن شــکــرریــز
          بــنــشـسـت ز بـاد سـحـری شـمـع شـبـسـتـان
          ای شــمــع شــبــســتــان مــن غــمــزده بــرخـیـز
          بـــفـــشـــان گــره طــرهٔ مــشــکــیــن پــریــشــان
          وز ســنـبـل تـر غـالـیـه بـر بـرگ سـمـن ریـز
          آن دل کــه بــیــک تـیـر نـظـر صـیـد گـرفـتـی
          از ســـلـــســـلـــهٔ ســـنـــبـــل شـــوریــده درآویــز
          ای آب رخـــــم بـــــرده از آن لـــــعـــــل چـــــو آتـــــش
          وی خــون دلــم خــورده بـدان غـمـزهٔ خـونـریـز
          گــویــنــد کـه پـرهـیـز کـن از مـسـتـی و رنـدی
          بـا نـرگـس مـسـتـت چـه زنـد توبه و پرهیز
          فــــرهــــاد اگــــرش دســـت دهـــد دولـــت شـــاهـــی
          بـی شـکـر شـیـریـن چـه کـنـد مـلکت پرویز
          خواجو چه کنی ناله و فریاد جگر سوز
          گــلـرا چـه غـم از نـعـرهٔ مـرغـان سـحـرخـیـز
         

غزل شمارهٔ ۵۳۳         
          ای دلـــم را شـــکـــر جـــان‌پـــرورت چـــون جــان عــزیــز
          خـــاک پـــایـــت هـــمــچــو آب چــشــمــهٔ حــیــوان عــزیــز
          عیب نبود گر ترنج از دست نشناسم که نیست
          در هـمـه مـصـرم کـسـی چـون یـوسـف کـنعان عزیز
          یـــک زمــان آخــر چــو مــهــمــان تــوام خــوارم مــکــن
          زانــکــه بــاشــد پــیــش اربــاب کــرم مــهـمـان عـزیـز
          خــــســــتــــگــــان زنــــده‌دل دانــــنــــد قــــدر درد عــــشـــق
          پــیــش صــاحــب درد بــاشــد دارو و درمـان عـزیـز
          گـر مـن بـیـچـاره نـزدیـک تو خوارم چاه نیست
          دور نــبــود گــر نـدارد بـنـده را سـلـطـان عـزیـز
          آب چـــــشـــــم و رنـــــگ روی مـــــا نـــــدارد قـــــیــــمــــتــــی
          زانـکـه نبود گوهر اندر بحر و زر در کان عزیز
          زلـــف کـــافـــر کـــیـــش او ایـــمـــان مــن بــر بــاد داد
          ای عــزیــزان پــیــش کــافــر کــی بـود ایـمـان عـزیـز
          گـــر تـــرا خـــواجـــو نـــبـــاشـــد آبــروئــی در جــهــان
          عــیــب نــبــود زانــکــه نــبـود گـنـج در ویـران عـزیـز
          بـر سـر مـیـدان عـشـقـش جـهـان بـرافشان مردوار
          قــلـب دشـمـن نـشـکـنـد آنـرا کـه بـاشـد جـان عـزیـز
         

غزل شمارهٔ ۵۳۴         
          ز لـــعـــل عـــیـــســـویـــان قـــصـــه مــســیــحــا پــرس
          ز چــــیـــن زلـــف بـــتـــان مـــعـــنـــی چـــلـــیـــپـــا پـــرس
          اگـــــر مــــلــــالــــتــــت از ســــرگــــذشــــت مــــا نــــبــــود
          ســــرشــــک مــــا نــــگـــر و مـــاجـــرای دریـــا پـــرس
          دل شـــکـــســـتـــه مـــجـــنـــون ز زلـــف لـــیـــلـــی جــوی
          حـــدیـــث مـــســـتـــی وامـــق ز چـــشـــم عـــذرا پــرس
          بــــهــــای یــــوســــف کــــنــــعــــان اگــــر نــــمــــی‌دانـــی
          عــــزیــــز مــــن بــــرو از دیــــدهٔ زلــــیــــخــــا پــــرس
          حــــکـــایـــت لـــب شـــکـــر فـــشـــان ز مـــن بـــشـــنـــو
          حـــلـــاوت شـــکـــر از طـــوطـــی شـــکــر خــا پــرس
          چوهر سخن که صبا نقش می‌کند با دوست
          بـــیـــان حـــســـن گـــل از بـــلــبــلــان شــیــدا پــرس
          کـــمـــال طــلــعــت زیــبــا و لــطــف مــنــظــر خــویــش
          گــــرت در آیــــنــــه روشـــن نـــگـــشـــت از مـــا پـــرس
          شــــب دراز بــــمــــژگـــان ســـتـــاره مـــی شـــمـــرم
          ورت ز مـــــن نـــــکــــنــــد بــــاور از ثــــریــــا پــــرس
          گــهــی کــه از لــب لــعــلـت سـخـن کـنـد خـواجـو
          بـــیـــا در آنـــدم و از قـــصـــه مـــســـیــحــا پــرس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۵         
          مــعــنــی ایــن صــورت از صــورتــگـران چـیـن بـپـرس
          مــرد مــعـنـی را نـشـان از مـرد مـعـنـی بـیـن بـپـرس
          کــفــر دانــی چــیــسـت دیـن را قـبـلـهٔ خـود سـاخـتـن
          مـــعـــنـــی کـــفـــر ار نـــمـــی‌دانـــی ز اهــل دیــن بــپــرس
          چـون تـو آگـه نـیـسـتـی از چـشـم شـب‌پـیـمـای مـن
          حـــال بـــیــداری شــبــهــای مــن از پــرویــن بــپــرس
          گــر گــروهــی ویــس را بــا گــل مــنــاســب مـی‌نـهـنـد
          نـــســـبـــت گـــل بــا رخ ویــس از دل رامــیــن بــپــرس
          گـر چـه خـسـرو کام جان از شکر شیرین گرفت
          از دل فـــرهـــاد شـــور شـــکــر شــیــریــن بــپــرس
          حـــال ســـرگـــردانـــی جـــمـــعـــی پـــریــشــان مــوبــمــو
          از شـکـنـج سـنـبـل پـرچـیـن چـین بر چین بپرس
          بـــاغــبــان دســتــان بــلــبــل را چــه دانــد گــو بــرو
          شـورش مـرغـان شـبـگـیـر از گـل و نسرین بپرس
          قــــصــــهٔ درد دل تــــیــــهــــو کــــجــــا دانــــد عــــقــــاب
          از تــذرو خــســتــه حــال چــنــگــل شــاهــیـن بـپـرس
          شعر شورانگیز خواجو را که بردست آب قند
          از شـکـر ریـزان پـرشـور سـخـن شـیـریـن بـپرس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۶         
          ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس
          بـــرکــش ز طــرف پــرده‌ســرا نــالــهٔ جــرس
          چــون نـغـمـه سـاز گـلـشـن روحـانـیـان تـوئـی
          خـامـوش تـا بـه چـنـد نـشـیـنـی دریـن قـفـس
          تـــا کـــی دریـــن مـــزابــل ســفــلــی کــنــی نــزول
          قـانـع مـشـو ز روضـهٔ رضـوان بـخـار و خـس
          اهــــل خــــرد مــــتــــابـــعـــت نـــفـــس کـــی کـــنـــنـــد
          شــاه جــهــان چــگــونـه شـود بـنـدهٔ عـسـس
          تـنـگ شـکـر بـریـزد ازیـن بوم شوره ناک
          پـــرواز کـــن وگـــرنـــه بـــتــنــگ آئــی از مــگــس
          در راه مـهـر نـیـسـت بـه جز سایه همنشین
          در کـوی عـشـق نـیـسـت بـه جز ناله همنفس
          مــســتــعــجــلــی و روی بــگــردانــده از طــریـق
          مـــســـتـــســـقـــئـــی و جـــان بــلــب آورده در ارس
          بــا بــرهـمـن مـگـو سـخـن شـرع بـعـد ازیـن
          وز اهــرمــن مــجــو صــفــت عــرش ازیــن سـپـس
          عــمــر عــزیـز چـون بـهـوس صـرف کـرده‌ئـی
          جــــــان عـــــزیـــــز را مـــــده آخـــــر دریـــــن هـــــوس
          آزاد بـــاش و بـــنــدهٔ احــســاس کــس مــشــو
          کــازاده آن بــود کــه نــگــردد اســیــر کــس
          خـواجـو تـرا چـو ناله به فریاد می‌رسد
          دریــاب خــویــش را و بـه فـریـاد خـویـش رس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۷         
          نه مرا بر سر کوی تو به جز سایه جلیس
          نــه مــرا در غــم عــشـق تـو بـه جـز نـالـه انـیـس
          نــزد خــســرو نــبــود هــیــچ شــکــر جــز شــیـریـن
          پـــیـــش رامـــیـــن نـــبـــود هـــیـــچ گـــل الـــا رخ ویــس
          گـــر نـــه هـــدهـــد ز ســـبـــا مــژدهٔ وصــل آرد بــاز
          کـــه رســـانـــد بـــســـلـــیـــمــان خــبــری از بــلــقــیــس
          مـــهـــر ورزان چـــو جـــمــال تــو بــهــا مــی‌کــردنــد
          روی چـــون مـــاه تـــرا مـــشـــتـــری آمـــد بـــرجـــیـــس
          پـــیـــش چـــیـــن ســـر زلـــف تـــو نـــیـــرزد بـــجــوی
          نــافــهٔ مــشــک خــتــا گــر چــه مــتــاعــیـسـت نـفـیـس
          بـــاغ دور از تـــو بـــر مـــدعـــیـــان فـــردوســـســت
          خـار و خـس بـرگ گـل و لـالـه بـود نزد خسیس
          بــــر ســــر کــــوی خــــرابــــات مــــغــــان خــــواجــــو را
          کـاسـه آنـگـاه شـود پـر کـه تـهـی گردد کیس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۷         
          نه مرا بر سر کوی تو به جز سایه جلیس
          نــه مــرا در غــم عــشـق تـو بـه جـز نـالـه انـیـس
          نــزد خــســرو نــبــود هــیــچ شــکــر جــز شــیـریـن
          پـــیـــش رامـــیـــن نـــبـــود هـــیـــچ گـــل الـــا رخ ویــس
          گـــر نـــه هـــدهـــد ز ســـبـــا مــژدهٔ وصــل آرد بــاز
          کـــه رســـانـــد بـــســـلـــیـــمــان خــبــری از بــلــقــیــس
          مـــهـــر ورزان چـــو جـــمــال تــو بــهــا مــی‌کــردنــد
          روی چـــون مـــاه تـــرا مـــشـــتـــری آمـــد بـــرجـــیـــس
          پـــیـــش چـــیـــن ســـر زلـــف تـــو نـــیـــرزد بـــجــوی
          نــافــهٔ مــشــک خــتــا گــر چــه مــتــاعــیـسـت نـفـیـس
          بـــاغ دور از تـــو بـــر مـــدعـــیـــان فـــردوســـســت
          خـار و خـس بـرگ گـل و لـالـه بـود نزد خسیس
          بــــر ســــر کــــوی خــــرابــــات مــــغــــان خــــواجــــو را
          کـاسـه آنـگـاه شـود پـر کـه تـهـی گردد کیس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۸         
          بــه فــلــک مــی‌رسـد خـروش خـروس
          بـــشــنــو آوای مــرغ و نــالــهٔ کــوس
          شــد خــروس ســحــر تــرنــم ســاز
          در ده آن جـام هـمـچـو چـشـم خروس
          ایـــن تـــذروان نـــگــر کــه در رفــتــار
          مـــــی‌نـــــمـــــایـــــنــــد جــــلــــوهٔ طــــاوس
          ســـاقــیــا بــاده ده کــه در غــفــلــت
          عــمــر بــر بــاد مــی‌رود بــفــسـوس
          عـــالــم آن گــنــده پــیــر بــی آبــســت
          کــــه بــــر افــــروخــــت آتـــش کـــاوس
          فـــــلـــــک آن پـــــیـــــر زال مـــــکـــــارســــت
          کــه ز دســتــان او زبــون شــد طـوس
          گر فریبد ترا به بوس و کنار
          تــا تــوانــی کــنــار گــیــر از بـوس
          زانـــکـــه از بـــهـــر قـــیــد دامــادســت
          کـــه گـــره مـــی‌کــنــنــد زلــف عــروس
          هــر کــه او دل بـدسـت سـلـطـان داد
          گـــو بـــرو خــاک پــای دربــان بــوس
          داروی ایــن مـرض کـه خـواجـو راسـت
          بـــرنـــخـــیـــزد ز دســـت جـــالـــیـــنــوس
         

غزل شمارهٔ ۵۳۹         
          الــــوداع ای دلــــبــــر نــــامــــهــــربـــان بـــدرود بـــاش
          الــرحــیــل ای لــعــبــت شــیــریــن زبــان بـدرود بـاش
          جـان بـتـلـخـی مـی‌دهـیـم ای جـان شـیرین دست گیر
          دل بـسـخـتـی مـی‌نـهـیـم ای دلـسـتـان بـدرود باش
          مــی‌رویــم از خــاک کــویــت هـمـچـو بـاد صـبـحـدم
          ای بــخــوبــی گــلــبــن بــســتـان جـان بـدرود بـاش
          نـاقـه بـیـرون رفـت و اکـنـون کـوس رحـلـت مـی‌زنـند
          خیمه بر صحرا زد اینک ساربان بدرود باش
          ایـــکـــه از هـــجـــر تـــو در دریـــای خــون افــتــاده‌ام
          از ســرشــک دیــدهٔ گــوهـر فـشـان بـدرود بـاش
          گـر ز مـا بـر خـاطـرت زین پیش گردی می‌نشست
          مــی‌رویــم از پـیـشـت ایـنـک در زمـان بـدرود بـاش
          هـمـچـو خـواجـو در رهـت جـان و جهان در باختیم
          وز جـــهــان رفــتــیــم ای جــان جــهــان بــدرود بــاش