غزل شمارهٔ ۵۲۳
غزل شمارهٔ ۵۲۳
ای شده بر مه ز شبه مهره ساز
بــا شــبــه‌ات مـار سـیـه مـهـره بـاز
جـــــــادوی هــــــاروت وشــــــت دلــــــفــــــریــــــب
هــــنـــدوی زنـــگـــی صـــفـــتـــت تـــرکـــتـــاز
بـــزم صـــبـــوحــی ز قــدح بــرفــروز
رایــــت عــــشـــرت بـــه چـــمـــن بـــرفـــراز
وصـــل گـــل و بــلــبــل و فــصــل بــهــار
زلــــــف تــــــو و مــــــاه و شــــــبـــــان دراز
شــعــلــه فــروزان بــفـروزنـد شـمـع
پــــرده نــــوازان بــــنــــوازنــــد ســــاز
مـــرغ شـــد از نـــالـــهٔ مـــن در خـــروش
شــــمــــع شـــد از آتـــش مـــن در گـــداز
بـــــاده پـــــرســـــتــــان شــــراب الــــســــت
مـــــســـــت مـــــی لـــــعـــــل بـــــتـــــان طــــراز
شــاهــد مــسـتـان شـده دسـتـان نـمـای
بـلـبـل خـوشـخـوان شده دستان نواز
خــــادمـــهٔ پـــرده‌ســـرا عـــود ســـوز
مـــطـــربـــهٔ پـــرده‌ســـرا عـــود ســاز
مـــجـــلـــســـیـــان مـــحـــرم اســـرارعـــشـــق
هـــــمـــــنـــــفـــــســـــان غـــــرقــــهٔ دریــــای راز
خــــاطــــر خــــواجــــو و خـــیـــال حـــبـــیـــب
دیـــــدهٔ مـــــحـــــمـــــود و جـــــمـــــال ایــــاز
غزل شمارهٔ ۵۲۴
پــیــش عــاقــل نــیــاز چــیــســت نـمـاز
نــزد عــاشــق نــمــاز چــیــســت نــیـاز
نـــغـــمـــه ســـازی بـــنـــالــهٔ دلــســوز
صــبــحــدم مــی‌زد ایــن غــزل بـرسـاز
کـای بـدل پـرده سوز شاهد روز
وی بـجـان پـرده سـاز مـجـلـس راز
اگـــرت بـــر ســـرســـت ســـایــهٔ مــهــر
ســایــه‌ئـی بـر سـر سـپـهـر انـداز
تـــا تــرا عــاقــبــت شــود مــحــمــود
هــمــچــو مــحــمــود شــو غــلــام ایــاز
دل دیـــــوانـــــگـــــی بـــــمـــــهـــــر افــــروز
ســـر فـــرزانـــگـــی بـــعـــشـــق افـــراز
مــــشــــو از مــــنــــعـــمـــان جـــاه انـــدوز
مــــشــــو از مــــفــــلــــســـان چـــاه انـــداز
یـــا بـــیـــا در غـــم زمـــانـــه بــســوز
یـــا بـــرو بـــا غـــم زمــانــه بــســاز
تــرک ایــن راه کـن کـه نـبـود راسـت
دل بـــســـوی عـــراق و رو بـــحـــجــاز
اگــرت ســاز نـیـسـت سـوز کـجـاسـت
ورت آواز هــــــــــــــســـــــــــــت کـــــــــــــو آواز
خــیــز خــواجــو کـه مـرغ گـلـشـن دل
در ســـمـــاعـــســـت و روح در پــرواز
باز کن چشم جان که طائر قدس
نــشــود صــیــد جــز بــدیــده بــاز
غزل شمارهٔ ۵۲۵
کـــجـــا بــود مــن مــدهــوش را حــضــور نــمــاز
کــه کــنــج کــعــبــه ز دیــر مـغـان نـدانـم بـاز
مــرا مـخـوان بـه نـمـاز ای امـام و وعـظ مـگـوی
کـــه از نـــیـــاز نـــمــی‌بــاشــدم خــبــر ز نــمــاز
چــو صــوفـی از مـی صـافـی نـمـی‌کـنـد پـرهـیـز
مــــبــــاش مــــنــــکـــر دردیـــکـــشـــان شـــاهـــد بـــاز
بـــســـاز مـــطــرب مــجــلــس نــوای ســوخــتــگــان
کـــه بـــلــبــل ســحــری مــی‌کــنــد ســمــاع آغــاز
اگر چو عود توام در نفس بخواهی سوخت
مــرا ز ســاز چــه مــی‌افـکـنـی بـسـوز و بـسـاز
بـدان طـمـع کـه کـنـد مـرغ وصل خوبان صید
دو دیـده‌ام نـگـر از شـام تـا سـحـرگـه بـاز
خـــیـــال زلـــف ســـیـــاه تـــو گــر نــگــیــرد دســت
کــه بــر ســرآرد ازیــن ظــلــمــتــم شــبـان دراز
تـــو در تـــنـــعـــم و نــازی ز مــا چــه انــدیــشــی
کــه نــاز مــا بــنــیــازسـت و نـازش تـو بـنـاز
اگـــر ز خـــط تـــو چـــون مــوی ســر بــگــردانــم
بـــبـــنـــد و چـــون ســـر زلـــفــم بــرآفــتــاب انــداز
امــیــد بــنــدهٔ مــســکــیــن بــهـیـچ واثـق نـیـسـت
مـــگـــر بـــلـــطـــف خـــداونـــدگـــار بـــنـــده نــواز
خـــرد مـــجـــوی ز خـــواجـــو کـــه اهـــل مــعــنــی را
نـظـر بـه عـشـق حـقـیـقتی بود نه عقل مجاز
گـذشـت شـعـر ز شـعـری و شـورش از گـردون
چــــــــــرا کــــــــــه از پـــــــــی آوازه مـــــــــی‌رود آواز
غزل شمارهٔ ۵۲۶
بـنـده مـحـمـودسـت و سـلـطـان در ره مـعنی ایاز
کـــار دیـــنـــداران نـــمـــازســـت و نـــمــاز مــا نــیــاز
ایـکـه از بـهـر نـمـازت گـوش جـان بـر قـامـتـسـت
قــامـتـی را جـوی کـایـد سـرو پـیـشـش در نـمـاز
گــر ز دســت ســاقـی تـحـقـیـق جـامـی خـورده‌ئـی
مــی پــرســتــی را حــقــیــقــت دان وهــسـتـی را مـجـاز
حــــاجــــیـــان چـــون روی در راه حـــجـــاز آورده‌انـــد
مــــطـــرب عـــشـــاق گـــو بـــنـــواز راهـــی از حـــجـــاز
هـــر گـــروهـــی مـــذهـــبــی دارنــد و هــر کــس مــلــتــی
مــــذهـــب مـــا نـــیـــســـت الـــا عـــشـــق خـــوبـــان طـــراز
پـیـش رامـیـن هـیـچ گـل مـمـکـن نـبـاشـد غـیر ویس
پـیـش سـلـطـان هـیـچـکس محمود نبود جز ایاز
ســـوخـــتـــیــم ای مــطــرب بــربــط نــواز چــنــگ زن
ساز را بر ساز کن و امشب دمی با ما بساز
بـــلـــبـــل دلـــســـوز بــیــن از نــالــهٔ مــا در خــروش
شــمــع بــزم افــروز بــیــن از آتــش مـا در گـداز
ای خــوشــا در مــجــلــس روحــانــیـان گـاه صـبـوح
دلـنـوازان عود سوز و پرده سازان عود ساز
گـفـتمش بازآ که هرشب چشم من بازست گفت
مرغ وصلم صید نتوان کرد با این چشم باز
بـاز پـرسـیـدم ز زلـفـش کـز چـه رو آشـفـتـه‌ئی
گــفــت خــواجـو قـصـهٔ شـوریـدگـان بـاشـد دراز
غزل شمارهٔ ۵۲۷
روز عــیــش و طــرب و عــیــد صــیــامــســت امــروز
کـــام دل حـــاصــل و ایــام بــه کــامــســت امــروز
گـــو عـــروس فـــلـــکـــی رخ مـــنـــمـــای از مــشــرق
کــــه مــــرا دیـــدن آن مـــاه تـــمـــامـــســـت امـــروز
خــــون عــــشــــاق اگــــر چــــنـــد حـــلـــالـــســـت ولـــیـــک
عــیــش را جــز مــی و مــعــشــوق حـرامـسـت امـروز
صــبــحــدم بـلـبـل مـسـت از چـه سـبـب مـی‌نـالـد
کــار او چــون ز بــهــاران بــنــظــامــســت امـروز
در چـــمـــن نــرگــس ســرمــســت خــراب افــتــادســت
زانـــکـــه انـــدر قـــدح لـــالـــه مــدامــســت امــروز
مــحــتــســب بــیــهــده گــو مــنــع مــکــن رنـدانـرا
کانکه با شاهد و می نیست کدامست امروز
زاهــــدی را کــــه نــــبــــودی ز صـــوامـــع خـــالـــی
بــــاز در کـــنـــج خـــرابـــات مـــقـــامـــســـت امـــروز
نـــــالـــــهٔ زیـــــر ز عـــــشـــــاق بـــــســـــی زار بــــود
مـطـرب از بـهـر چـه آهـنـگ تـو با مست امروز
گــو بــگــویــنــد کـه در دیـر مـغـان خـواجـو را
دســـت در گـــردن و لــب بــرلــب جــامــســت امــروز
غزل شمارهٔ ۵۲۸
ایـن غـزل یـک دو نـوبت از سرسوز
بـــلـــبـــلـــی بــاز گــفــت در نــوروز
کـــای گـــل تـــازه روی خـــنــدان لــب
وی دلــــــارای بــــــوســــــتـــــان افـــــروز
گـر بـدانـسـتـمـی کـه فـرقـت تـو
ایـنـچـنـیـن صـعـب بـاشـد و دلـسوز
از تـــو خـــالـــی نــبــودمــی یــکــدم
وز تـو دوری نـجـسـتـمـی یـک روز
مـن چـنـیـن از تو دور و بر وصلت
خار سر تیز از آن صفت پیروز
در دلـــم زان دراز ســوخــتــنــیــســت
ایـــــن هــــمــــه زخــــم نــــاوک دلــــدوز
گـل بـخـندید و گفت خامش باش
و آتـــــش دل ز خــــار بــــر مــــفــــروز
اگـــرت هـــســـت بـــرگ صـــحـــبـــت مـــا
دیـــدهٔ بـــاز را بـــه خـــار بــدوز
بـرکـنـاری بـرو چـو چـنـگ بـسـاز
در مـیـانـی بـیـا چـو عـود بـسـوز
هـــر کـــه دارد ســـر مـــحــبــت تــو
گــو ز خـواجـو بـیـا وعـشـق آمـوز
ویـن گـهـرها که می‌کند تضمین
یــک بــیــک مــیــگــزیــن و مــیـانـدوز
غزل شمارهٔ ۵۲۹
در جـهـان قـصـه حـسـن تو نشد فاش هنوز
تــو دل خـلـق جـهـان صـیـد کـنـی بـاش هـنـوز
هـیـچ دل سـوخـتـه کـام دل شـوریـده نیافت
زان عــقــیــق لــب در پــوش گــهــر پـاش هـنـوز
باش تا نقش ترا سجده کند لعبت چین
زانـکـه فـارغ نشد از نقش تو نقاش هنوز
تــا دلــم صـیـد نـگـشـتـی بـکـمـنـد غـم عـشـق
سـنـبـلـت سـلـسـلـه بـر گـل نـزدی کاش هنوز
گــرچـه فـرهـاد نـمـانـدسـت ولـیـکـن مـانـدسـت
شــور لــعــل لــب شــیـریـن شـکـر خـاش هـنـوز
چـنـد گـوئـی کـه شـدی فـتنهٔ رویم خواجو
نـــشـــدم در غـــمـــت افـــســانــهٔ او بــاش هــنــوز
عــاقــبــت فــاش شـود سـر مـن از شـور غـمـت
گـر بـه شـیدائی و رندی نشدم فاش هنوز
غزل شمارهٔ ۵۳۰
بــرگ نــســریــن تــرا بــی خــار مــی‌یــابـم هـنـوز
بــاغ رخــســارت پــر از گــلــنــار مـی‌یـابـم هـنـوز
دوش مـی‌گـفـتـی کـه چـشـم ناتوانم خوشترست
خــوشــتــرســت امـا مـنـش بـیـمـار مـی‌یـابـم هـنـوز
تـا نـپـنـداری کـه بـنـشـست آتش منصور از آنک
ســوز عــشــقــش هـمـچـنـان از دار مـی‌یـابـم هـنـوز
از سـرشـک چـشـم فـرهاد ای بسا لعل و گهر
کــایــن زمــان در دامــن کــهــســار مــی‌یــابــم هـنـوز
همچو خسرو جان شیرین باختم در راه عشق
لــــیـــک در دل حـــســـرت دلـــدار مـــی‌یـــابـــم هـــنـــوز
مـــاه کـــنـــعـــانـــم بــرفــت از کــلــبــهٔ احــزان ولــی
عــکــس رویــش بــر در و دیــوار مــی‌یــابــم هـنـوز
اول شــب بــود کــان یــار از شــبـسـتـانـم بـرفـت
وز نــســیــم صــبــح بــوی یــار مــی‌یــابـم هـنـوز
جـز نـسـیمی کان به چین زلف او بگذشت دوش
دامـــنـــش پـــر نـــافـــهٔ تـــاتـــار مــی‌یــابــم هــنــوز
گـر چـه خـواجـو شـد مـقـیـم خـانقاه اما مدام
خـــلـــوتـــش در خـــانـــه خـــمـــار مـــی‌یـــابـــم هــنــوز
غزل شمارهٔ ۵۳۱
نـشـسـت شـمـع سـحـر ای چـراغ مـجـلـسـیـان خـیز
بــیــار بـاده و بـشـنـو نـوای مـرغ سـحـرخـیـز
سـپـیـده نـافـه گـشـایـسـت و بـاد غـالـیه افشان
شــراب مــشــک نــســیــمــسـت و مـشـک غـالـیـه آمـیـز
کنون که غنچه بخندید و باد صبح برآمد
بـــگـــیـــر داد صـــبـــوحـــی ز بــادهٔ طــرب انــگــیــز
چـراغ مـجـلـس مـسـتـان ز شـمـع چـهره برافروز
ز بـهـر نـقـل حـریـفـان شـکـر ز پـسته فرو ریز
مــرا کــه خـال تـو فـلـفـل فـکـنـده اسـت بـرآتـش
چــــرا ز غــــالــــیــــه دلـــبـــنـــد مـــی‌کـــنـــی و دلـــاویـــز
بـرون ز شـکـر شیرین سخن مگوی که فرهاد
بــه نــیــم جــو نــخــرد خــسـروی مـلـکـت پـرویـز
بــــســــوز مـــجـــمـــر و دود از دل عـــبـــیـــر بـــرآور
بــســاز بــربــط و آتــش ز جــان عــود بــرانــگــیــز
بــــگــــیــــر ســــلـــســـلـــهٔ زلـــف دلـــبـــران ســـمـــن رخ
بـــرآر شـــور ز یـــاقـــوت شـــاهـــدان شـــکـــرریـــز
مــرا مــگــوی کـه پـرهـیـز کـن ز مـیـکـده خـواجـو
کـه مـسـت عـشـق نـدانـد حـدیـث تـوبـه و پـرهـیز