غزل شمارهٔ ۸۱ : چنین که غمزهٔ تو خون خلق می‌ریزد
غزل شمارهٔ ۸۱
چــنــیــن کــه غــمــزهٔ تــو خــون خــلـق مـی‌ریـزد
عـــجـــب نـــبـــاشـــد اگـــر رســـتـــخـــیـــز انـــگـــیـــزد
فـتـور غـمـزهٔ تـو صـدهـزار صـف بـشـکست
کــه در مــیــانــه یــکــی گــرد بــرنــمــی‌خــیــزد
ز چــــشـــم جـــادوی مـــردافـــگـــن شـــبـــه رنـــگـــت
جـــهــان، اگــر بــتــوانــد، دو اســبــه بــگــریــزد
فــروغ عــشــق تــو تــا کــی روان مـن سـوزد
فــریــب چــشــم تـو تـا چـنـد خـون مـن ریـزد؟
مـــرنـــج، اگـــر بـــه ســـر زلـــف تــو در آویــزم
کــه غــرقــه هــرچــه بــبــیـنـد درو بـیـاویـزد
تو را، چنان که تویی، تا کسیت نشناسد
رخ تــــو هــــر نــــفــــســــی رنـــگ دیـــگـــر آمـــیـــزد
اگــــر چــــه خــــون عــــراقــــی بـــریـــزی از دیـــده
بــه خــاکــپـای تـو کـز عـشـق تـو نـپـرهـیـزد
غزل شمارهٔ ۸۲
اگـــــر یـــــکـــــبـــــار زلـــــف یـــــار از رخــــســــار بــــرخــــیــــزد
هـــــزاران آه مــــشــــتــــاقــــان ز هــــر ســــو زار بــــرخــــیــــزد
وگــر غــمــزه‌اش کـمـیـن سـازد دل از جـان دسـت بـفـشـانـد
وگــــر زلــــفــــش بـــرآشـــوبـــد ز جـــان زنـــهـــار بـــرخـــیـــزد
چو رویش پرده بگشاید که و صحرا به رقص آید
چـــو عــشــقــش روی بــنــمــایــد خــرد نــاچــار بــرخــیــزد
صــبــا گــر از ســر زلــفـش بـه گـورسـتـان بـرد بـویـی
ز هـــر گـــوری دو صـــد بـــی‌دل ز بـــوی یـــار بــرخــیــزد
نــســیــم زلــفــش ار نــاگــه بـه تـرکـسـتـان گـذر سـازد
هـــزاران عـــاشــق از ســقــســیــن و از بــلــغــار بــرخــیــزد
نـــــوای مـــــطـــــرب عـــــشـــــقـــــش اگــــر در گــــوش جــــان آیــــد
ز کـــویـــش دســـت بـــفـــشـــانـــد قـــلـــنـــدروار بـــرخـــیــزد
چـــو یـــاد او شـــود مـــونـــس ز جـــان انــدوه بــنــشــیــنــد
چــو انــدوهــش شــود غــم خــور ز دل تــیــمـار بـرخـیـزد
دلـا بـی‌عـشـق او مـنـشـیـن ز جـان بـرخـیز و سر در باز
چــو عــیــاران مــکــن کــاری کــه گــرد از کــار بــرخــیــزد
دریــــن دریــــا فــــگــــن خـــود را مـــگـــر دری بـــه دســـت آری
کـــزیـــن دریـــای بــی‌پــایــان گــهــر بــســیــار بــرخــیــزد
وگــــر مـــوجـــیـــت بـــربـــایـــد، زهـــی دولـــت، تـــو را آن بـــه
کــه عــالــم پــیـش قـدر تـو چـو خـدمـتـکـار بـرخـیـزد
حـــجــاب ره تــویــی بــرخــیــز و در فــتــراک عــشــق آویــز
کــه بــی‌عــشــق آن حــجــاب تــو ز ره دشــوار بــرخــیـزد
عــــراقــــی، هــــر ســــحــــرگــــاهــــی بـــر آر از ســـوز دل آهـــی
ز خـــواب ایـــن دیـــدهٔ بــخــتــت مــگــر یــکــبــار بــرخــیــزد
غزل شمارهٔ ۸۳
آن را کـــه چـــو تــو نــگــار بــاشــد
بــا خـویـشـتـنـش چـه کـار بـاشـد؟
نـــاخـــوش نــبــود کــســی کــه او را
یـــاری چـــو تـــو در کـــنــار بــاشــد
ناخوش چو منی بود که پیوست
دل خـــســـتـــه و جــان فــگــار بــاشــد
مــــــــزار ز مـــــــن، اگـــــــر بـــــــنـــــــالـــــــم
مـــــاتـــــم‌زده ســـــوکـــــوار بـــــاشــــد
وان دیـــــده کـــــه او نـــــدیــــد رویــــت
شـــــایـــــد اگـــــر آشـــــکـــــار بـــــاشـــــد
آن کــــس کـــه جـــدا فـــتـــاد از تـــو
دور از تـــو هـــمـــیــشــه زار بــاشــد
بــیــچــاره کـسـی کـه در دو عـالـم
جــــز تــــو دگــــریــــش یــــار بـــاشـــد
خــــــــرم دل آن کــــــــســـــــی کـــــــه او را
انــــدوه تــــو غــــمــــگـــســـار بـــاشـــد
تـــا کـــی دلـــم، ای عـــزیــز چــون جــان
بـــر خـــاک در تـــو خـــوار بــاشــد؟
نـــامـــد گـــه آن کـــه خـــســـتـــه‌ای را
بــــر درگــــه وصــــل بــــار بـــاشـــد؟
تـــــــا چـــــــنـــــــد دل عـــــــراقـــــــی آخــــــر
در زحـــــمـــــت انـــــتـــــظـــــار بـــــاشــــد؟
غزل شمارهٔ ۸۴
تـــا بـــر قـــرار حـــســـنـــی دل بـــی‌قــرار بــاشــد
تـــا روی تـــو نــبــیــنــم جــان ســوکــوار بــاشــد
تـــا پـــیـــش تــو نــمــیــرد جــانــم نــگــیــرد آرام
تـــا بـــوی تـــو نـــیـــابـــد دل بـــی‌قـــرار بــاشــد
جـــانـــا، ز عـــشـــق رویـــت جـــانـــم رســـیـــد بـــر لـــب
تــــا کــــی ز آرزویــــت بــــیــــچـــاره زار بـــاشـــد؟
آن را مــخـواه بـی‌دل کـو بـی‌تـو جـان نـخـواهـد
آن را مـــــدار دشـــــمــــن کــــت دوســــتــــدار بــــاشــــد
درمـــــان اگـــــر نــــداری، بــــاری بــــه درد یــــاد آر
کــــز دوســــت هــــرچــــه آیـــد آن یـــادگـــار بـــاشـــد
با درد خوش توان بود عمری به بوی درمان
بـا غـم بـسـر تـوان بـرد گـر غـمـگـسار باشد
خــواهــی بــســاز کــارم، خــواهــی بــســوز جــانـم
بــا کــار پــادشــاهــان مــا را چــه کـار بـاشـد؟
از انــــتــــظــــار وصــــلــــت آمــــد بــــه جــــان عــــراقـــی
تــا کــی غــریــب و خــســتــه در انــتـظـار بـاشـد؟
غزل شمارهٔ ۸۵
دیــــدهٔ بــــخــــتـــم، دریـــغـــا کـــور شـــد
دل نـــــمــــرده، زنــــده انــــدر گــــور شــــد
دســـت گـــیـــر ای دوســـت ایـــن بـــخـــت مــرا
تـــا نــبــیــنــد دشــمــنــم کــو کــور شــد
بـــــارگــــاه دل، کــــه بــــودی جــــای تــــو
بـــنـــگـــر اکـــنـــون جــای مــار و مــور شــد
بــی‌لــب شــیــریــنــت عــمــرم تـلـخ گـشـت
شوربختی بین که: عیشم شور شد
دل قـــوی بــودم بــه امــیــد تــو، لــیــک
دل نـــدادی، خـــســتــه زان بــی‌نــور شــد
شـــور عـــشــقــت تــا فــتــاد انــدر جــهــان
چـــون دل مـــن عـــالـــمـــی پـــر شــور شــد
عـــــــارت آمـــــــد از عـــــــراقـــــــی، لــــــاجــــــرم
بـی‌تـو، مـسـکـیـن، بـی‌نـوا و عـور شد