غزل شمارهٔ ۲۸ : طرهٔ یار پریشان چه خوش است
غزل شمارهٔ ۲۸
طـــرهٔ یـــار پـــریـــشـــان چـــه خـــوش اســـت
قـــامـــت دوســـت خـــرامـــان چـــه خـــوش اســت
خــط خــوش بــر لــب جــانـان چـه نـکـوسـت
سـبـزه و چـشـمـهٔ حـیـوان چـه خـوش است
از مــــــی عــــــشــــــق دلــــــی مــــــســــــت و خــــــراب
هـمـچـو چـشـم خـوش جانان چه خوش است
در خــــــــــــرابــــــــــــات خــــــــــــراب افـــــــــــتـــــــــــاده
عـاشـق بـی سـر و سـامان چه خوش است
آن دل شــــــــیــــــــفـــــــتـــــــهٔ مـــــــا بـــــــنـــــــگـــــــر
در خـــم زلـــف پـــریـــشـــان چــه خــوش اســت
یــــــوســــــف گــــــم شــــــدهٔ مـــــا را بـــــیـــــن
کــانــدر آن چــاه زنــخــدان چــه خــوش اســت
لـــــــذت عــــــشــــــق بــــــتــــــم از مــــــن پــــــرس
تــو از آن بــی‌خــبــری کـان چـه خـوش اسـت
تــــو چـــه دانـــی کـــه شـــکـــر خـــنـــدهٔ او
از دهـــان شـــکـــرســـتـــان چــه خــوش اســت؟
چـــه شـــنـــاســـی کـــه مـــی و نـــقــل بــهــم
از لــــب آن بــــت خــــنــــدان چـــه خـــوش اســـت
گـــر بـــبـــیـــنـــی کـــه بـــه وقـــت مـــســـتـــی
لـــب مـــن بـــر لـــب جــانــان چــه خــوش اســت
یـــــــار ســـــــاقـــــــی و عـــــــراقـــــــی بـــــــاقــــــی
وه که این عیش بدینسان چه خوش است
غزل شمارهٔ ۲۹
در سرم عشق تو سودایی خوش است
در دلـــم شــوقــت تــمــنــایــی خــوش اســت
نـــالـــه و فـــریـــاد مـــن هـــر نـــیـــم‌شـــب
بــر در وصــلــت تــقــاضــایـی خـوش اسـت
تـــا نـــپـــنـــداری کـــه بـــی‌روی خـــوشــت
در هــمــه عــالــم مــرا جــایــی خــوش اسـت
بـا سـگـان گشتن مرا هر شب به روز
بـر سـر کـویـت تـمـاشـایـی خـوش اسـت
گـــرچـــه مـــی‌کـــاهـــد غــم تــو جــان مــن
یـــاد رویـــت راحـــت افـــزایـــی خـــوش اســـت
در دلــــم بــــنــــگــــر، کــــه از یـــاد رخـــت
بوستان و باغ و صحرایی خوش است
تـــــا عـــــراقـــــی والـــــهٔ روی تـــــو شـــــد
در مـــیـــان خـــلـــق رســـوایـــی خـــوش اســـت
غزل شمارهٔ ۳۰
رخ نـــگـــار مـــرا هـــر زمـــان دگـــر رنـــگ اســـت
بــه زیــر هـر خـم زلـفـش هـزار نـیـرنـگ اسـت
کــرشــمــه‌ای بــکــنــد، صـدهـزار دل بـبـرد
ازیــن ســبــب دل عــشــاق در جـهـان تـنـگ اسـت
اگـر بـرفـت دل از دسـت، گو: برو، که مرا
بــجــای دل ســر زلــف نــگــار در چــنــگ اســت
از آن گــهــی کــه خــرابــاتــیــی دلــم بــربــود
مـــرا هـــوای خــرابــات و بــاده و چــنــگ اســت
بدین صفت که منم، از شراب عشق خراب
مـرا چـه جـای کـرامات و نام یا ننگ است؟
بــیـار سـاقـی، از آن مـی، کـه سـاغـر او را
ز عـکـس چـهـرهٔ تـو هـر زمـان دگـر رنگ است
بــــریــــز خــــون عــــراقــــی و آشــــتــــی وا کـــن
کـه آشـتـی بـهـمـه حـال بـهتر از جنگ است
غزل شمارهٔ ۳۱
شــاد کــن جـان مـن، کـه غـمـگـیـن اسـت
رحـم کـن بـر دلـم، کـه مـسـکـین است
روز اول کـــــه دیـــــدمـــــش گـــــفـــــتــــم:
آنـــکـــه روزم ســـیـــه کـــنـــد ایــن اســت
روی بــــنـــمـــای، تـــا نـــظـــاره کـــنـــم
کـــــارزوی مـــــن از جـــــهـــــان ایـــــن اســـــت
دل بـــــیـــــچــــاره را بــــه وصــــل دمــــی
شادمان کن، که بی‌تو غمگین است
بـــی‌رخـــت دیـــن مـــن هــمــه کــفــر اســت
بـــا رخـــت کـــفــر مــن هــمــه دیــن اســت
گـــه گــهــی یــاد کــن بــه دشــنــامــم
ســخــن تــلــخ از تــو شــیــریــن اسـت
دل بـــــه تــــو دادم و نــــدانــــســــتــــم
کـه تـو را کـبـر و نـاز چـنـدیـن اسـت
بــــــــنــــــــوازی و پــــــــس بــــــــیـــــــازاری
آخـــر، ای دوســـت ایـــن چــه آیــیــن اســت؟
کــــیــــنــــه بــــگـــذار و دلـــنـــوازی کـــن
کــه عــراقــی نــه در خــور کــیـن اسـت
غزل شمارهٔ ۳۲
مـــشـــو، مـــشـــو، ز مـــن خـــســتــه‌دل جــدا ای دوســت
مــــکــــن، مـــکـــن، بـــه کـــف‌انـــد هـــم رهـــا ای دوســـت
برس، که بی‌تو مرا جان به لب رسید، برس
بـیـا کـه بـر تـو فـشـانـم روان، بـیـا ای دوسـت
بــیــا، کــه بــی‌تــو مــرا بــرگ زنــدگـانـی نـیـسـت
بــیــا، کــه بــی‌تــو نـدارم سـر بـقـا ای دوسـت
اگــــر کـــســـی بـــه جـــهـــان در، کـــســـی دگـــر دارد
مـــــن غـــــریـــــب نـــــدارم مـــــگـــــر تـــــو را ای دوســــت
چـــه کـــرده‌ام کـــه مـــرا مـــبـــتـــلـــای غــم کــردی؟
چــه اوفــتــاد کــه گــشــتــی ز مــن جــدا ای دوسـت؟
کـــــدام دشـــــمـــــن بـــــدگـــــو مــــیــــان مــــا افــــتــــاد؟
کـــــه اوفـــــتـــــاد جـــــدایـــــی مـــــیـــــان مــــا ای دوســــت
بــــگــــفــــت دشــــمـــن بـــدگـــو ز دوســـتـــان مـــگـــســـل
بــــــرغــــــم دشـــــمـــــن شـــــاد از درم درآ ای دوســـــت
از آن نــــفــــس کــــه جــــدا گـــشـــتـــی از مـــن بـــی‌دل
فـــتـــاده‌ام بـــه کـــف مـــحـــنـــت و بــلــا ای دوســت
ز دار ضـــــرب تـــــوام ســــکــــه بــــر وجــــود زده
مـــــرا بـــــر آتـــــش مــــحــــنــــت مــــیــــازمــــا ای دوســــت
چـــو از زیـــان مـــنــت هــیــچــگــونــه ســودی نــیــســت
مــــــخــــــواه بـــــیـــــش زیـــــان مـــــن گـــــدا ای دوســـــت
ز لــــطــــف گـــرد دل بـــی‌غـــمـــان بـــســـی گـــشـــتـــی
دمــــی بــــه گــــرد دل پــــر غـــمـــان بـــرآ ای دوســـت
ز شــــادی هــــمــــه عــــالــــم شــــدســــت بـــیـــگـــانـــه
دلـــم کـــه بـــا غـــم تـــو گـــشـــت آشــنــا ای دوســت
ز روی لـــطـــف و کـــرم شـــاد کـــن بـــروی خــودم
کـــه کــرد بــار غــمــت پــشــت مــن دوتــا ای دوســت
ز هـــــــــمـــــــــرهـــــــــی عــــــــراقــــــــی ز راه وامــــــــانــــــــدم
ز لـــطـــف بـــر در خـــویـــشـــم رهـــی‌نــمــا ای دوســت
غزل شمارهٔ ۳۳
کــــی بــــبــــیــــنــــم چـــهـــرهٔ زیـــبـــای دوســـت؟
کـــی بـــبـــویـــم لـــعـــل شـــکـــرخــای دوســت؟
کــــــــی درآویـــــــزم بـــــــه دام زلـــــــف یـــــــار؟
کی نهم یک لحظه سر بر پای دوست؟
کـــی بـــرافـــشـــانـــم بــه روی دوســت جــان؟
کــــی بـــگـــیـــرم زلـــف مـــشـــک‌آســـای دوســـت؟
ایــن چــنــیــن پــیــدا، ز مــا پــنـهـان چـراسـت؟
طــــلــــعــــت خــــوب جــــهــــان پــــیــــمــــای دوســـت
هــمــچــو چــشــم دوسـت بـیـمـارم، کـجـاسـت
شـــــکـــــری زان لـــــعـــــل جـــــان‌افـــــزای دوســــت؟
در دل تـــــنــــگــــم نــــمــــی‌گــــنــــجــــد جــــهــــان
خـــود نـــگـــنـــجـــد دشــمــن انــدر جــای دوســت
دشــمــنــم گــویــد کــه: تــرک دوســت گــیـر
مــــن بــــه رغــــم دشـــمـــنـــان جـــویـــای دوســـت
چـــــون عـــــراقـــــی، والـــــه و شــــیــــدا شــــدی
دشـــــــمـــــــن ار دیـــــــدی رخ زیـــــــبــــــای دوســــــت
غزل شمارهٔ ۳۴
یـــــک لــــحــــظــــه دیــــدن رخ جــــانــــانــــم آرزوســــت
یــــــکــــــدم وصـــــال آن مـــــه خـــــوبـــــانـــــم آرزوســـــت
در خـــلـــوتــی چــنــان، کــه نــگــنــجــد کــســی در آن
یـــــکـــــبـــــار خـــــلـــــوت خــــوش جــــانــــانــــم آرزوســــت
مـــــن رفـــــتـــــه از مـــــیـــــانـــــه و او در کـــــنــــار مــــن
بــــا آن نــــگــــار عــــیـــش بـــدیـــنـــســـانـــم آرزوســـت
جــــانــــا، ز آرزوی تــــو جــــانــــم بــــه لـــب رســـیـــد
بــــنــــمــــای رخ، کـــه قـــوت دل و جـــانـــم آرزوســـت
گـــر بـــوســـه‌ای از آن لـــب شـــیــریــن طــلــب کــنــم
طــیــره مــشــو، کــه چــشــمــهٔ حــیـوانـم آرزوسـت
یـــــک بـــــار بـــــوســـــه‌ای ز لـــــب تـــــو ربــــوده‌ام
یــــک بــــار دیــــگــــر آن شــــکـــرســـتـــانـــم آرزوســـت
ور لــحــظــه‌ای بــه کــوی تــو نــاگــاه بــگـذرم
عـــیـــبـــم مـــکـــن، کـــه روضـــهٔ رضـــوانـــم آرزوســت
وز روی آن کـــــه رونـــــق خـــــوبــــان ز روی تــــوســــت
دایـــــــم نـــــــظـــــــارهٔ رخ خـــــــوبـــــــانـــــــم آرزوســــــت
بـــر بــوی آن کــه بــوی تــو دارد نــســیــم گــل
پــیــوســتــه بــوی بــاغ و گــلــســتــانــم آرزوسـت
سودای تو خوش است و وصال تو خوشتر است
خــــوشــــتـــر ازیـــن و آن چـــه بـــود؟ آنـــم آرزوســـت
ایــمــان و کــفــر مــن هــمــه رخـسـار و زلـف تـوسـت
در بــــنــــد کــــفـــر مـــانـــده و ایـــمـــانـــم آرزوســـت
درد دل عـــــــــراقـــــــــی و درمـــــــــان مـــــــــن تــــــــویــــــــی
از درد بــــــس مــــــلـــــولـــــم و درمـــــانـــــم آرزوســـــت